2010: een jaar van nieuwe hoop.

Je neemt altijd een risico als je schrijft over iets dat nog niet voltooid is; je schrijft tenslotte ook geen recensies over boeken die je niet hebt uitgelezen. Ten minste, dat is niet de bedoeling. Toch waag ik het erop dat er in deze laatste paar dagen van 2010 weinig relevants zal gebeuren en anders kan ik het altijd later nog aanpassen, heerlijk die technologie. Een boek dat uitgegeven is, verandert niet meer, tenzij je een vernieuwde uitgave maakt, maar die oudere uitgave blijft altijd in de wereld. Dat is een van de weinige voordelen een weblog; het verandert als jij dat wil. Niet dat iemand het leest, dat is dan weer een nadeel. Maar goed, laat ik bij het onderwerp blijven; 2010.
Dat er wereldrampen zijn gebeurd en dat we een belachelijk kabinet hebben, zal je niet ontgaan zijn en daar ga ik het dus ook niet overhebben. Daar hebben we immers genoeg andere media voor die dat veel beter kunnen vertellen. Mijn 2010 is dan wel niet zo groots en misschien ook wel niet zo interessant, maar het staat wel dichterbij de doorsnee individu. Ik heb geen olielek veroorzaakt, ik heb geen gedoogsteun gegeven aan het kabinet en ik heb ook geen deeltjesversneller. Helaas.
Toch is er in mijn leven genoeg gebeurd om 2010 een memorabel jaar te noemen. Ik begon dit jaar met een nieuwe start; een nieuwe school en nieuwe hoop. Mijn toewijding werd beloond; eindelijk ging mijn schoolwerk goed en eindelijk heb ik het gevoel weer terug gekregen dat ik ook werkelijk mijn eindexamen kan halen, zonder te doubleren. Maar niets kan perfect gaan en op sociaal vlak ontstond behoorlijk wat commotie. Het klinkt behoorlijk cliché maar toch: sommige mensen zijn niet te vertrouwen.
Dit alles heeft ertoe geleid dat ik me heb kunnen ontwikkelen; ik heb meer tijd voor tekeningen, gitaar spelen en schrijven. Ik denk echt dat 2010 me heeft laten groeien als persoon en dat ik er weer veel van heb geleerd dat ik mee zal nemen in 2011. Het jaar waarin ik hoop mijn eindexamen te halen, mijn rijbewijs te bemachtigen, veel goede vrienden weet te behouden en te gaan studeren. Ik kan bijna niet wachten tot het allemaal zover is, het zal zeker een van de beste jaren van mijn leven worden, maar tot dan zal ik blij zijn met wat 2010 me heeft gebracht en daaruit meenemen wat ik later kan gebruiken. 2010, een jaar nieuwe hoop.

Lees verder...

Zijn wij dom of zijn zij blind?

Is het de instelling van de jongeren die achteruit gaat of zijn het het de ogen van de oudere generatie? Dat vraag ik me weleens af, want ik moet je eerlijk zeggen, in mijn omgeving, die trouwens echt niet beperkt is tot hogeropgeleiden, ken ik geen mensen die de rest van de mensheid het leven zuur maken omdat ze daar plezier aan hebben. Natuurlijk, ze breken vast wel eens wat regels, wie niet? Wie kan ze dat kwalijk nemen; sommige slaan ook gewoonweg nergens op. Als jij wil blowen voor je achttien bent of wil drinken voor je zestiende, dan moet je dat kunnen doen in mijn ogen, het is jouw lichaam en jouw brein dat daarvoor kiest, niet de overheid. Als jij daardoor een jaar korter leeft, maar met die ervaringen een veel leukere jeugd hebt, waarom zou je het dan laten? Gezondheid en lang leven staan niet garant voor geluk. Natuurlijk werkt een goede gezondheid wel mee, maar het geeft geen garantie. En je moet jezelf ook niet in een coma brengen voordat je weet tot hoever je kan gaan, daar heb je je gezond verstand normaal gesproken voor en ik weet dat dat bij de een iets minder ver ontwikkeld is dan bij de ander, maar dat betekent niet dat je dan de maatschappij verpest. Want is de nieuwe generatie werkelijk opstandiger, minder gemotiveerd en arroganter? Als ik om me heen kijk kan ik met dat nauwelijks voorstellen. Als ik een column lees van een oud-klasgenoot, die zo prachtig schrijft dat ik pas aan het eind weer bij bewustzijn ben, dan kan ik me niet indenken dat hij de maatschappij zo heeft verpest dat hij minder studiefinanciering verdient. En toen ik een 16-jarige spreker hoorde op een conferentie van de Model United Nations die een stuk beter sprak dan de meeste Nederlandse politici zou ik de mensheid wel kunnen wreken voor hun vooroordelen over de jeugd. Er zo zijn er nog veel meer voorbeelden van jonge, getalenteerde mensen die ik ken, die niets liever willen dan een beetje respect en waardering voor wat zij doen en willen doen. Maar aan hen wordt niet gedacht als er weer eens jongeren hebben lopen rellen na een voetbalwedstrijd(wat ik überhaupt al absurd vind, maar dat is een ander verhaal) of als er een aflevering van "Oh Oh Cherso" wordt uitgezonden. Jammer dat de oude generatie zo bijziend is dat zij niet verder kan kijken dan dat wat er door de media wordt voorgeschoteld. Mijn mondhoeken krullen dan ook licht op als ik op een donderdagavond een commercial van de Pearle hoor; men kan een gratis oogtest laten doen.

Lees verder...

Baby Afrika

Afrika ligt vaak erg gevoelig. Ik zie het af en toe als een pasgeboren baby; het heeft alles nodig en het is logisch dat je het oppakt en op de rug klopt als het huilt. Afrika is het kind van de wereld, terwijl het probleem ook juist bij de kinderen ligt. Er zijn zoveel kinderen, nouja mensen in het algemeen, waardoor zorg en voedselverstrekking bijna onmogelijk worden. We kunnen proberen al die kinderen in leven te houden en zoveel mogelijk mensen te redden met de aanleg van waterputten, het geven van inentingen en het verstrekken van voedsel. Maar we kunnen ons ook richten op de onderliggende oorzaak van dit probleem: overbevolking. Want wat dat betreft is Afrika ook echt nog een naïeve baby, ze hebben geen idee van voorbehoedsmiddelen en zijn verschrikkelijk impulsief. Dat laatste is op zich ook wel weer logisch als je in hongersnood verkeerd, maar het behoedt Afrika niet van fouten. Natuurlijk willen we allemaal de helden zijn die mensenlevens redden in Afrika, maar feitelijk gaan er weer andere mensen dood door de honger die daardoor wordt verergerd. Ik denk dat het tijd wordt dat baby Afrika gaat opgroeien en wat gaat leren in plaats van te blijven teren op andere landen. Ik weet dat dat makkelijker gezegd is dan gedaan, het zijn tenslotte een hoop landen, maar het is wel het beste. Hiervoor geldt eigenlijk hetzelfde wat men vaak over tienermoeders zegt: Je kan geen kind hebben, als je zelf nog een kind bent.

Lees verder...

Diamantjes in de zee van vertrouwen

Ik ben altijd al gek geweest op metaforen, ik vind het zo mooi om iets met beeldspraak te beschrijven. Beeldspraak is iets wat, in mijn ogen, woorden tot kunst maken. Kunst is voor mij het overbrengen van gevoel; in muziek, in schilderijen, in beelden, in foto's en ook in woorden. De laatste paar maanden houd ik me bezig met een schilderij(resultaat verschijnt later) over mijn eigen ervaringen van het laatste half jaar. Als ik ergens achter ben gekomen dan is het wel dat mensen niet altijd zijn wie ze lijken te zijn. Niets is onvoorwaardelijk, niets is voor altijd en niets is transparant. Ik heb er ook een nummer/gedicht bij geschreven:

"There aren’t many diamands in the sea of trust,
But it’s loaded with seaweeds pulling you down,
Making it harder, making you drown.

And sometimes you need to grab a rock to survive,
Just to keep your head up, to keep you allive

You don’t want to drown in your own trust,
You don’t want to hurt them but you know you must.
You have to cut the weeds before the weeds cut you,
You must cut the weeds, you know you do

There aren’t many diamonds in the sea of trust,
And if you want to find them you need to be clever,
Maybe you’ve heard this before, but diamonds are forever."

De zee van vertrouwen die ik altijd om me heen heb gehad heeft ook redelijk wat zeewier in zich. De enige die er altijd blijken te zijn zijn familieleden, de rotsen in de branding, de diamantjes in de zee van vertrouwen.

Ik heb me altijd afgeweerd van mijn familie, uit schaamte, uit onafhankelijkheid. Uiteindelijk zijn ze er altijd voor me geweest en blijk ik niet zonder ze te kunnen, terwijl ik voor andere mensen zoveel moeite gedaan en er niets voor terug kreeg. Naïef eigenlijk, misschien was het verliezen van alles wat ik had (op sociaal gebied) wel het beste dat me ooit is overkomen. Ik heb zoveel geleerd van alleen zijn en gevoelens, ik heb er een tijdje geleden al een klein blokje tekst over geschreven voor mezelf:

"Soms maak je weleens een moment mee dat zo bijzonder is, dat je het niet kunt uitleggen. Als je uren hebt liggen huilen omdat je alles kwijt bent wat je ooit liefhad en opeens overeind komt en je realiseert dat het allemaal niet meer uitmaakt, omdat je toch niets meer te verliezen hebt. Je realiseert je dat je alles kunt maken, omdat niemand meer is die je tegen kan houden en omdat er niemand is die je nog teleur kunt stellen. Op dat moment schrijf je de beste nummers, leer je het meeste en kun je de hele wereld aan. Alleen jammer dat er niemand is om dat gevoel mee te delen."

Hoe mooi dat ongelimiteerde gevoel ook is, iemand om het mee te delen is, voor mij in ieder geval, cruciaal.

Lees verder...

De ontwikkeling van haat en walging.

Enkele jaren geleden begon mijn haat jegens het vrouwelijke geslacht zich te ontwikkelen. De manier waarop ze altijd achterbaks, schijnheilig en misselijkmakend zijn droeg daar aan bij. Maar vooral de betweterigheid, de arrogantie en de drang om altijd zichzelf te moeten bewijzen om gelijk te zijn aan de man waren de grootste factoren. Want men kan er veel of weinig woorden aan vuil maken, maar het is een feit; mannen zijn sterker, beter en ze kunnen veel meer genieten van het leven. Natuurlijk, er zijn uitzonderingen, die zijn er altijd. Ik kom ook weleens op tijd, sommige mensen zijn echt te vertrouwen en er zijn ook wel een paar feesten geweest die ik de volgende dag nog geheel kon herinneren. Natuurlijk, uitzonderingen bestaan, maar dat maakt de algemeenheid niet anders. Junks kunnen vaak niet normaal functioneren, mensen worden meestal niet ouder dan 90 en leren voor toetsen beïnvloedt wel degelijk je cijfer. Dus, mannen zijn beter dan vrouwen. Toch is er de laatste tijd nog iets geweest dat mijn mening nog meer onderstreepte. Nadat ik een nieuwe start maakte op een andere school maakte ik kennis met één docente in het speciaal. Het vak dat ze gaf was al niet mijn favoriet(vooruit; ik ga nog liever naar een kerkdienst waar een priester op de anus van een zwijn urineert dan dat ik naar haar lessen ga), maar zij maakte het nog meer deprimerend. De overtuiging en arrogantie waarmee ze sprak en de manier waarop ze haar buste over het bureau hing om haar rug te verlichten hebben mij maanden misselijkheid bezorgd. Ik deed het niet eens beroerd slecht in haar vak, toch leerde ik toen pas echt wat walging was. Het toppunt van walging bereikte ik toen ik in een(weliswaar beschaafde)discussie met haar kwam, mede dankzij mijn natuurlijke aanleg om altijd gelijk te willen krijgen en wetende dat ik dat op dat moment ook had kon ik mezelf totaal niet bedwingen. Nee, ik heb haar niet geslagen, ik heb niet gescholden, ik heb niets vernield. Ik uitte mijn walging op een ordinaire, lage manier. Een geluid dat ongeveer klonk als "ualahg", fonetisch gezien. Ze hoorde het niet eens, maar voor mij was alles duidelijk; vrouwen zijn het zwakkere, overgewaardeerde deel van de mensheid. Enkele uitzonderingen daargelaten.

Lees verder...

Beleefd, beschaafd en beperkt.

Af en toe zit ik gewoon op mijn bed terwijl ik mijn gedachten de vrije loop laat. Een soort natuurlijk trip, ik vergeet alles om me heen en ben volledig mentaal gericht op mijn gedachten. Of je het een talent wil noemen of niet, er komen vaak antwoorden of juist nieuwe vraagstukken voor mezelf uit. Zoals deze bijvoorbeeld; beschaafde of beleefde mensen worden beperkt in het zichzelf zijn. Eigenlijk zegt het woord het al: beschaafd, oftewel bijgeschaafd in het karakter. Allerlei eigenschappen worden geblokkeerd of in ieder geval beperkt en uniformiteit neemt toe, want iedereen houdt immers een dezelfde gedragscode aan. Het woord beleefd vind ik zelf nog erger, want betekent dat dat men niet leeft, maar beleefd wordt? Werkelijk, dat is ongehoord. Misschien zit er nog een waarheid in ook; de basisregel van beleefdheid is doen waar iedereen zich prettig bij voelt of waar niemand last van heeft. Dus men beperkt het eigen leven om anderen te plezieren, men wordt beleefd. Typisch dat af en toe achter de letterlijke betekenis van het woord zoveel schuilgaat. Hiermee bedoel ik niet dat beleefd zijn een slechte eigenschap is, integendeel, het is prachtig om te zien dat mensen om andere mensen geven(al dan niet ten behoeve van hun eigen geluk, maar dat doet er nu even niet toe). Het gaat erom dat men beleefd moet zijn tot een bepaalde grens, want beleefd zijn is ook niet altijd oprecht, eigenlijk bijna nooit. Hoe meer je iemand liefhebt, hoe minder beleefd je wordt. Beleefdheid is helemaal niet automatisch het beste om te zijn. Ik hoop dat iedereen een balans weet te vinden in beleefdheid en eerlijkheid, want het brengt je echt verder, geloof me. Limits are for faggits.

ps: Het is vaak moeilijk om precies mijn gedachtegang op te schrijven omdat veel van mijn ideeën sneller gaan dan woorden. Het zijn eerder gedachtestromen die in minder dan 10 seconden naar een conclusie leiden. Maar daar herkent iedereen die gedachten opschrijft zich wel in denk ik. Maargoed het kan dus zijn dat je af en toe geen idee hebt waar ik heen wil en hoe ik daar kom, mijn excuses daarvoor.

Lees verder...

Dé negen maanden: in verwachting van mijn diploma.

Komisch, ja lichtelijk. Maar de vergelijking is nog niet zo raar hoor. Er zijn wel degelijk een hoop overeenkomsten; de toetsweken functioneren als weeën, het centraal examen is de bevalling en of je het nu wil of niet, je zult toch iets rustiger moeten gaan leven en je prioriteiten stellen. Er vormt zich dan wel geen bult in mijn buik, maar zeker wel een leerophoping in mijn hoofd. Dat alles mag dan vervelend zijn, het is bijzonder en ik blijf maar denken hoe geweldig het straks is als ik eindelijk mijn diploma, mijn baby, heb. Als ze me opbellen en vertellen dat ik geslaagd ben, dat mijn baby gezond is en dat al het harde werk en de opofferingen niet voor niets zijn geweest.

Vooruit, de vergelijking is eigenlijk belachelijk. Zeker als je bedenkt dat ik een hekel heb aan kinderen en nooit van mijn leven zwanger wil worden. En een diploma levert je natuurlijk veel meer op dan een baby. Toch probeer ik me een beetje in te leven in zwangere mensen en waarom zij dat willen en ik moet zeggen dat ik nu toch wel iets heb gevonden waarbij ik me een voorstelling kan maken. Want hoe vervelend mijn examenjaar(zwangerschap) ook is, het resultaat is het meer dan waard, dat weet ik zeker.
Koester dit artikel maar, dit is waarschijnlijk de laatste keer dat ik enigszins lovend over zwangerschap en kinderen spreek. Ze verdienen beter dan mijn woorden.

Lees verder...

Quote of my life.

Laatst was ik gewoon aan het doen wat ik altijd doe achter mij computer: rondstruinen en klikken op wat me aanspreekt. Ik kwam op een pagina met verscheidene quotes, niet dat dat zo bijzonder was, ik lees regelmatig quotes en vind dat meestal zeer vermakelijk. Ik kan me uren bezighouden met het lezen van die one-liners. Na elke quote gebeurt er wel iets; ik moet lachen, ik voel me wijzer of het geeft me een bevestiging van wat ik al dacht of hoopte. Opeens stuitte ik op een zin die me nog veel meer deed, een zin die me hoop en positiviteit gaf. Ik was een paar seconden gewoon sprakeloos. Dit was de zin waarop ik hoopte dat iemand hem ooit zou zeggen, omdat ik er zelf nooit op zou komen. Oké, deze bedoel ik dus:

"If you don't know where you're going, any road will take you there"- Lewis Carroll

Al jaren is mijn leven nergens op gebaseerd; ik leef van dag tot dag en van weekend naar weekend. Ik weet totaal niet waar ik heen wil en ik dacht altijd dat dit een verschrikkelijk groot nadeel was. Deze kijk op het leven had ik zelf nog helemaal niet ingezien(ja, ik weet het, dat is behoorlijk naïef). Terwijl ik al die tijd in de modder heb lopen zoeken naar een kompas, heb ik nooit beseft dat ik zonder richting ook ergens kom, misschien met wat omwegen en misschien ook wel niet op de beste plek. Maar uiteindelijk gaat het daar niet om, de reis is belangrijker dan de bestemming, zegt men altijd. En wat is er fijner dan gewoon doen wat er op je pad komt? Ik had trouwens wel wat eerder kunnen inzien dat die bestemming, of dat uiteindelijke doel niet ging werken; ik ben een ramp met het kompas, ik volg altijd maar 1 soort elektrische lading: die van impulsen, niet die van magneten.

Eigen quote:
"It is not rebellion and it ain’t a revolution
I can’t help it, I can’t stop it, neither can I teach it
It’s not a problem, but some might call it like that
It’s just impulsivity
Stronger than gravity, impulsivity"

Lees verder...

Too much is never enough

Sommige mensen baseren hun leven erop, anderen zijn gewoon op zoek. Enkelen kan het helemaal niets schelen en sommigen geloven er gewoonweg niet in: liefde. En dan vooral die éne persoon, de zogeheten "ware". Vaak beschreven met clichés als: trouw, liefdevol en stabiel. En ik kan je eerlijk zeggen dat ik ook soms wel naar iemand zoek, maar dat die persoon juist een totale tegenpool moet zijn van die eigenschappen. Ja, dat bedoel ik echt. Ik zoek iemand die ontrouw, hatelijk en onstabiel is. Hoe raar het ook klinkt, het is echt zo. Ik heb altijd proberen te zoeken naar mensen die wel van me hielden en alles voor me over hadden, vreemd genoeg kon ik dat nooit teruggeven. Simpelweg omdat het me geen voldoening gaf. Ik wil altijd alles wat ik niet heb en het liefst ook bijna onmogelijk kan krijgen. En daarmee bedoel ik geen dure spullen, maar kwaliteiten, talenten en mensen. En het is nog niet eens zo raar ook: je hebt toch ook geen seks als je al klaargekomen bent? Ik hoef niemand die mij al leuk vind, ik wil iemand die dat nooit zal doen. Maar wat wil je dan in een relatie met iemand die niet van je houdt en je ontrouw is, zul je je afvragen. Daar ben ik zelf ook nog niet helemaal achter, maar ik denk dat het hatelijk misschien iets overdreven is. Misschien bedoel ik gewoon wel niet-klef of iets dergelijks. Vreemd ook eigenlijk, dat ik altijd het meest mijn best heb gedaan om mensen die mij niet aardig vinden mij te laten mogen, terwijl ik de mensen die dat toch al deden (lees: ouders) meestal geweerd heb. Hypocriet eigenlijk. Nog erger is dat ik zelfs in een eerder blog verkondigde dat de enige sleutel naar geluk "blij zijn met wat je hebt" is, omdat er toch altijd iets dat mooier, beter en efficiënter is op de markt komt, ook figuurlijk gezien. Waarom blijf ik daar dan toch altijd naar verlangen? Om dat dat mij een een mens maakt, zoals voedsel Rupsje Nooitgenoeg een rups maakt.

Lees verder...

Over leven

Het waterpeil stijgt. Tien minuten geleden stond het nog tot mijn enkels en nu voel ik het al zachtjes tegen mijn knieholte aanklotsen. Langzaam verbreidt de paniek zich over de menigte. Uitwegen zijn er wel, maar slechts enkelen kiezen daarvoor. Op momenten als deze moet je zestig jaar leven in zestig minuten, zestig jaar aan het winnen van wijsheid weliswaar. Zestig jaar piekeren, zestig jaar eten, zestig jaar slapen en zestig jaar aan waarderen van alle deugden. Elke minuut benut je om iets meer van het leven, dat je inmiddels dreigt te verliezen, te begrijpen. Draait het om liefde, om familie, om gelukkig zijn of gelukkig maken. Of draait het om doodgaan met de langst mogelijke omweg. Draait het om winnen of om leren te verliezen. Een beetje water stroomt mijn navel in. Moet je vechten voor wat je gewonnen hebt? Of moet je opgeven wat niet meer werken zal? Is dapper zijn eervol of is het een onnodig risico van leven? Is leven het meest waardevol, moet je bang zijn voor de dood? Het water omhelst me alsof het troost wil geven. Misschien wil het me de antwoorden op mijn vragen geven. Warmte is leven. De dood is koud. Het water smoort me, de warmte streelt mijn keel. Ik omarm het en besef me wat het voor me betekent. Ik besef me dat ik niets van het leven begrijp en dat ik niet wil sterven in naïviteit. Ik kies voor de uitweg, want ik ben bang voor kilte. Ik overleef en beland op de prachtigste plek die je je kunt voorstellen. Maar ik kan er niet meer weg. Ik beland op de prachtigste plek op aarde, maar ik heb niemand om de schoonheid mee te delen, ik heb niemand om van te leren. Uiteindelijk zal ik niet alleen sterven in naïviteit, maar ook nog alleen. Spijtig, dat ik niemand had om dat van te leren voor ik mijn besluit nam om te leven. Misschien was samen sterven wel het mooiste wat ik mee kon maken. Nu heb ik niemand om schoonheid mee te delen, maar erger is misschien nog wel dat ik niemand heb om het leed van alleen zijn mee te delen. En als die er wel was, was het leed allang geleden.

Lees verder...

Dubbele bodems en zoet vergif

Maandenlang heb ik in de veronderstelling geleefd dat het slecht ging, dat Nederland kapot ging aan de crisis. Er zou bezuinigd moeten worden op alle vlakken, we zouden allemaal moeten offeren voor de toekomst van Nederland. De een levert iets meer in dan de ander, maar uiteindelijk komen we er gezamenlijk sterker uit. Dat dacht ik dus. Vandaag opende Nederland een deur, een deur naar een voor mij geheel onbekende schatkamer, die op zijn minst 840 miljoen euro bedraagt. 840 miljoen euro. Alleen maar om stadions op te knappen, om onszelf te plezieren met sport, zoals de Romeinen dat ooit deden. De Romeinen, met hun enorme amfitheaters en badhuizen, deden precies hetzelfde; zichzelf vermaken terwijl de slaven leden. Zijn we echt zo blind? Nee, er is inderdaad geen slavernij of diepe onderlaag. Maar 840 miljoen euro, is die niet ergens anders harder nodig? Onderwijs, zorg, de huizenmarkt of misschien ook wel economie? Maken we onszelf niet kapot voor een maand nationaal vermaak? Misschien voel ik me wel bedrogen, omdat ik niet wist van de dubbele bodem in de pot, misschien voel ik me wel kwaad, omdat ik er niks over te zeggen heb. Misschien maak ik me graag zorgen over dingen die ver van me afstaan, om me af te leiden van waar ik wel iets aan kan doen. Misschien voelt het fijn om een keer te denken dat ik het beter weet. Misschien voelt het gewoon fijn om te weten, dat ik niet de enige ben die fouten maakt, dat ik niet de enige ben die zich laat verleiden door een rode appel die voor je hoofd hangt, zo erg verleid door de glans dat het vergif bijna zoet smaakt.

Lees verder...

Sore skin

Je hebt je vast weleens verbrand, toch? Hoe prettig voelt het om je huid te verkoelen met water? En hoeveel schiet je er uiteindelijk mee op? Een kwartier later is het verkoelende effect uitgewerkt en realiseer je dat je er niets mee opgeschoten bent. Een bekende uitspraak komt boven: "Tijd heelt alle wonden". Maar wachten in pijn duurt lang.

Lees verder...

Between brains and bottles

Als ik een reden zou moeten geven voor de meeste van mijn overpeinzingen dan zou dat overmatig alcoholgebruik zijn. Zowel door mij als door anderen. Hoeveel vervaagde, roezige nachten ik wel niet heb meegemaakt en van hoeveel daarvan ik spijt heb gehad zou ik niet eens meer weten. Waarom is echter redelijk duidelijk voor mij; het gevoel van vrijheid, het jezelf ontketenen van gêne en het feit dat ik denk dat ik toch nog iets meer uit de nacht haal dan slapen. En het tweede punt zorgt natuurlijk voor de nodige problemen. Wereldwijd wordt er verkondigd dat je je niet moet laten beïnvloeden door anderen en gewoon "jezelf moet zijn", een nogal vaag begrip als je het mij vraagt. Want "jezelf zijn" en daarmee letterlijk doen wat er in je opkomt zorgt in de meeste gevallen alleen maar voor problemen. Zo had ik vroeger altijd het verlangen om op de tafel te springen, de reacties van anderen weerhielden mij hiervan. Niemand is van nature beschaafd, dit wordt je bijgebracht door anderen en de ontwikkeling van schaamte is daarbij meer dan noodzakelijk. Ik weid lichtelijk uit, maar mijn punt is, dronkenschap schakelt schaamte uit. En daarmee ontluikt een gevoel van onoverwinnelijkheid en vrijheid. Deze twee zorgen voor de herinneringen die je later, als je er aan denkt en het je überhaupt nog herinnert, het liefst wil laten verdwijnen. Een wereld zonder schaamte is onmogelijk, we kunnen dan nog wel rechtop lopen en onze neus in een keer aanraken, maar we zouden ons constant onveilig voelen en zelf ook de de vervelendste zaken uithalen.
Maar goed, laat ik niet alleen de negatieve kant van alcohol belichten, er zijn immers genoeg redenen waarom we wel drinken, anders deden we dat allang niet meer. Het gevoel van vrijheid brengt ons ook zoveel gezelligheid, spontaniteit en vooral afwisseling. De vreemde dingen die we 's nachts meemaken helpen ons door de dagen heen en we hebben altijd iets om over te praten. Voor mij is alcohol dan ook niet onmisbaar, maar wel extensief. Ik zou een hoop missen en misschien ook nog wel een hoop niet begrijpen zonder alcohol. Wat meer"jezelf zijn" is wat mij betreft dan ook een absolute aanrader 's nachts, maar laat alsjeblieft een gezonde hoeveelheid gêne toe overdag. Want hoeveel sommige mensen het ook haten; ik vind het roodkleuren van iemands wangen een prachtig fenomeen.

Lees verder...

Flower Fascination

Lees verder...

Wormvormige aanhangsels; alsof het leven nog niet genoeg van je eist.

Kinderen.. Ze zijn een van mijn grootste irritaties. Vooral de vrouwelijke variant, het gegil snijdt letterlijk mijn hoornvlies door. En niet alleen dat, ook de naïvitieit en onhandigheid.. Ik kan me dan ook niet voorstellen om zelf zo'n gedrocht te hebben. Elke dag de sleur, de uitbreiding van mijn insomnia en niet vergeten: de lijdensweg naar het kind toe. Negen maanden steeds maar dikker worden zonder dat je er iets aan kan doen, integendeel, je mag geen drank meer, geen andere drugs, je moet gezond leven. En aan het einde van de ergste periode word je beloond met, jawel: Een paar helse uren gevolgd door een bloedbad, ook wel bekend als "het mooiste moment van je leven". Het wormvormige aanhangsel zal vanaf dat moment je leven beheersen voor minstens 18 jaar lang, het zal je gaan uitschelden, het zal alles gaan doen wat je hem verbiedt en toch moet je onvoorwaardelijk van hem houden en verantwoordelijk nemen voor alles de kleine profiteur doet. Vooral die verantwoordelijkheid zou voor mij ondragelijk zijn, ik kan niet eens op mezelf letten, laat staan op anderen. Vooral alle excessen en (misschien wel) onnodige dingen zou ik missen; schaamteloosheid, zorgeloosheid en vooral vrijheid.
Dus kinderen? Nee, alsjeblieft niet. Over 10 jaar dan? Geen denken aan. 15 jaar? Als er flinke persoonlijkheidswissel plaatsvindt; misschien wel ja..

Lees verder...

Lijst 0, met gelijknamige kans op succes.

Het is alweer een tijd geleden dat BNN begon met het idee van het oprichten van een eigen politieke partij, Lijst 0. Inmiddels zijn we een paar maanden verder en het idee is van naïef naar stupide gegaan; er is een heel tv-programma aan gewijd waaraan iedereen aan kon deelnemen. Uit de kandidaten werden de "besten" gekozen die vervolgens verder konden naar de volgende ronde. In elke aflevering gingen er tot nu toe meerdere mensen uit de kleren of ze maakten zichzelf op een andere manier belachelijk om aandacht te zoeken. En ook de naïviteit bereikt in dit programma een toppunt: de potentiële lijsttrekkers lijken nog minder te snappen van politiek dan mijn gemiddelde medeleerlingen, ze denken door het roepen van simpele leuzen als "huisvesting en werk voor alle jongeren" zichzelf populair te maken. Feitelijk wordt er totaal niet nagedacht; er wordt beloofd om deze en nog zo'n 6 andere ideeën waar te maken, maar waar het geld hiervoor vandaan wordt gehaald vindt men niet echt een aandachtspunt. "Delegates, wake up!" werd er op zo'n moment altijd wel door iemand geroepen bij de MUN's (Model United Nations) waar ik weleens aan meedeed; er wordt alleen maar geld besteed, maar niets bezuinigd! Hoe verschrikkelijk het ook mag klinken, bezuinigen is, zeker nu, nou eenmaal cruciaal voor ons bestaan.
En niet alleen de financiële kant is bedroevend, ook hun eigen politieke idealen bedreigen ze juist met deze nieuwe partij. Veel andere, grotere partijen, zoals D'66 en de SP hebben redelijk wat gelijksoortige ideeën in hun partijprogramma staan. Het enige wat Lijst 0 hiermee veroorzaakt is een (lichte) afname in stemmen op deze partijen, wat uitermate zonde is in mijn ogen.
Toch moet ik ook toegeven; er zijn zeker een paar goede sprekers bij, een stuk of twee of drie. Hen zou ik aanraden over te stappen naar een partij met mogelijkheden. Want echt, ik schaam me diep voor deze trieste vertegenwoordiging van "de jeugd van Nederland". Ik wil alle stemgerechtigde jongeren dan ook vragen vooral niet op Lijst 0 te stemmen, mochten ze dit plan ook echt doorzetten. Lijst 0 is geen schande voor Nederland, we zijn wel wat meer rare partijen gewend (vul zelf maar in..). Een dieptepunt voor de jongeren? Ja, dat denk ik wel.

Lees verder...

Gras, gewichtloos, gelukkig.

Vandaag rook ik het voor het eerst weer dit jaar; gemaaid gras. Sommige mensen vinden het lekker ruiken, maar ik vind het stinken naar de broodjes die ik eens de hele kerstvakantie in mijn kluisje had laten liggen. Toch geeft het ook een fijn gevoel, zeker wanneer ook de zon mijn gezicht streelt als ik langs de weilanden rijd. De zomer mag dan nog ver weg zijn, gevoelsmatig duurt het niet lang meer. En ik ben gek op de zomer; de eeuwige middagen in het gras, de nachten die overgaan in ochtenden en vervagen in mijn geheugen. Het ongedwongen gevoel beheerst mijn leven, hoe paradoxaal. Af en toe voel ik het ultieme geluk, zoals ik het ervaar, slechts enkele secondes houdt het stand, een gewichtloos moment in mijn buik zou ik het noemen. Vergelijkbaar met: het moment in een achtbaan wanneer je net van de top naar beneden stormt, verliefd zijn, het heerlijke lege, schone gevoel nadat je hebt overgegeven(oke, dat heeft waarschijnlijk niet iedereen) en het moment wanneer je je gordijnen opendoet en de zon je tegemoet lacht voor een prachtige dag. Eigenlijk heb ik nog zoveel meer geluksmomenten, zo intens en hartverwarmend, dat ik eigenlijk gewoon heel erg gelukkig ben. Saai he..

Lees verder...

Dom en gelukkig met stress.

En dan ben je opeens al 17.. Niet dat het me een anders persoon maakt, maar toch weer een jaar dichterbij 18. Dat schijnt trouwens ook niet geweldig te zijn, met al die zorgtoestanden. Ik ben blij dat ik zo weinig snap van de wereld, ik maak me al genoeg zorgen om simpelere dingen. Ach, het valt eigenlijk wel mee, maar dat houd ik graag zo. Ik heb gewoon zo'n hekel aan stress en vooral:
-Als ik onvoldoendes sta
-Als ik een dubbele afspraak heb
-Als ik te laat kom(me verslaap)
-Als ik veel toetsen heb
-Als ik nog geld moet ontvangen/betalen
-Als ik iets belangrijks kwijt ben
Maar over het algemeen kan ik er gelukkig wel goed mee omgaan. En als het fout gaat kalmeer ik me met de gedachte: "Over een maand lijkt dit enorme probleem nog maar een miniscuul probleempje en over een jaar ben ik het alweer vergeten". En het werkt echt. Af en toe geeft stress ook wel een kick; hoe goed voelt het om een voldoende te halen voor een toets waar je veel stress aan hebt gehad? En hoe fantastisch is het om je Ipod weer terug te vinden achter je bed? Stress is zo slecht nog niet. Ik spreek mezelf wel lekker tegen, maar het is eigenlijk gewoon verschrikkelijk gezond(met mate, een hoge bloeddruk dan weer niet..)

It is how people respond to stress that determines whether they will profit from misfortune or be miserable.

Mihaly Csikszentmihalyi, Flow: The Psychology of Optimal Experience, 1990

Lees verder...

Vrijheid, simpel doch complex.

“go to work, send your kids to school
follow fashion, act normal
walk on the pavements, watch T.V.
save for your old age, obey the law
Repeat after me: I am free”

Graffiti in Bristol, UK

Ik heb eigenlijk helemaal niks met graffiti, de mislukte krabbels die je overal in de stad ziet zouden net zo goed van een 3-jarige kleuter kunnen zijn, maar dit stukje tekst sprak mij eigenlijk wel heel erg aan. Want hoe vrij zijn we nou werkelijk? Redelijk vrij om te doen wat we willen, maar vrij om goedgekeurd en gewild te worden door de maatschappij? Dat valt te betwijfelen. Wettelijke vrijheid is duidelijk, overzichtelijk en makkelijk uit te leggen, maar de acceptatie en assimilatie ervan met de samenleving is erg vaag, in mijn ogen. Het "uitkotsen" van mensen gebeurt dan ook nog best vaak, denk ik. We moeten allemaal functioneren en doen wat de rest doet. En wie dat niet doet is een junk, een mislukkeling of iemand die niet het maximale uit het leven haalt, tenzij je het allemaal goed kan verbergen; dan is er niets aan de hand. En juist dat laten blijken is naar mijn idee de vrijheid die we zo belangrijk vinden! Wat is een homo met een vrouw en kinderen en opgekropte gevoelens? Geen echte homo. Je moet zijn en laten zien wie je bent en er mee wegkomen!

Mijn eigen ouders zijn echt een typisch voorbeeld van toegeven aan de druk van de maatschappij. Ik kan me niet herinneren dat ze elkaar ooit aardig hebben gevonden. Ze zijn complete tegenpolen en als ik een gevoel van afschuw en haat zou moeten beschrijven zou hun relatie het eerst in me opkomen. Toch zijn ze al een jaar of 15 getrouwd, hebben 2 kinderen, gaan samen naar verjaardagen en slapen samen in een bed. Want wat als de buitenwereld hun verschrikkelijke relatie zou afkeuren? Niet dat die mensen het niet doorhebben, nee dat zeker niet, ze zijn alleen te laf om er iets van te zeggen. Het is waarschijnlijk gewoon lekker makkelijk om toe te geven aan de druk van de maatschappij; een blij 2-ouder 2-kinds gezin met een huisdier. En ik moet zeggen: het lukt aardig hoor, het gros van de mensen weet niet half hoe het er aan toe gaat. De mensen die het wel weten, hebben er echter dubbel zoveel last van. Het is moeilijk om te leren goed te leven als je geen voorbeelden hebt. In principe zijn mijn voorbeelden vaak mensen die het niet zouden moeten zijn, omdat ik geloof dat zij mij waarschijnlijk meer leren over waar mijn ouders schijnbaar totaal niets van begrijpen: liefhebben. In een liedje van The White Stripes kan ik me erg vinden:
"You don't know what love is
You do as your told
Just as a child at ten might act
But you're far too old
You're not hopeless or helpless
and I hate to sound cold
But you dont know what love is...
You just do as your told"
Ik probeer mezelf dan ook graag te uiten en om de standaarden heen te denken, zodat ik niet eindig zoals zij, alles behalve dat. En het is ook moeilijk om tegen de maatschappij in te gaan, ik slaag er zelf ook slechts zelden in. Daarom heb ik erg veel respect voor de mensen die het kunnen en ga ik het nu opnemen voor alle groepen die het doen; homo's, junks, drop-outs, daklozen(zie deze film: Into the wilde), kunstenaars en filosofen. Niet dat ik alles respectvol een eervol vind wat zij doen, maar voor het praktiseren van die wettelijke vrijheid valt ook wat te zeggen. Als laatste nog een quote, die alles samenvat in 1 zin:

My definition of a free society is a society where it is safe to be unpopular.

Adlai E. Stevenson Jr. (1900 - 1965), Speech in Detroit, 7 Oct. 1952

Lees verder...

Wat ík nog steeds te schrijven droom..

...is een stukje over Hans van Mierlo. Want misschien ben ik wel de enige van mijn leeftijd die gisteren als een bezetene naar zijn portret heeft gekeken gisteravond/nacht. Ik dacht altijd dat ik liberaal was, maar ik kon me al nooit helemaal vinden in die rechtse idealen, tot ik een partij ontdekte die van twee goede dingen een maakte: de links-liberale partij D'66. Vorig jaar toen ik voor school naar Den Haag "moest" was ik helemaal overtuigd, mede namens meneer Pechtold; een politicus met spreekkwaliteiten én subtiele humor(in tegen stelling tot meneer saai en saaier die ons land leiden, ondanks hun eenzijdige, serieuze beleid komt er nog steeds weinig van terecht). Ik heb meneer Mierlo dan wel nooit "meegemaakt" en hij is niet "van mijn tijd", maar hij heeft me wel geïnspireerd. Het eerste moment dat ik geïnteresseerd raakte in geschiedenis was in de 5e(Ja, een beetje laat, ik weet het) klas: progressie en het ontstaan van D'66. Ik voelde me gelijk aangetrokken tot die periode van vrijheid en individuen, sterker nog; ik zou willen dat ik toen leefde! Ik had een babyboomer willen zijn, ik had naar concerten van The Beatles en The Rolling Stones willen gaan, ik had een rood kruisje willen zetten bij het hokje van D'66. En die computer dan, waar je dit nu op typt? En je Ipod, je mobiel, je televisie? Het kan me allemaal gestolen worden. Maar hé, je moet er het beste van maken, ik geniet van het leven;
ik fiets naar school genietend van de lucht, blauw,
terwijl ik mijn ogen tot spleetjes knijp door de felle zon, geel,
tuur ik over de grasvelden, groen,
want ik denk na over de politiek, paars.

Lees verder...

Heidens bestaat niet, niet meer in ieder geval.

[Lees eerst de Link = artikel over ChristenUnie die Romeinse straatnaamborden "heidens" noemde]
Er zijn van die zinnen, die ik liever niet gebruik. Omdat ik ze ouderwets, hoogdravend of buitengewoon ordinair vind, maar nu spijt het me dat ik er toch één moet gebruiken: "Waar gaat het heen met de wereld? ". Meer dan vier jaar aan klassieke opvoeding heb ik gehad, waarin men me leerde met respect naar de oudheid te kijken. Ook maatschappijleer en geschiedenis hebben mij open naar andere culturen en religies laten kijken, ik heb ze allemaal bestudeerd en of ik het nou complete onzin vond of niet; ik heb ze stuk voor stuk gerespecteerd en geaccepteerd. Nederland is een samenleving met meerdere culturen en religies, daar hebben wij voor gekozen; anders zou er wel écht een meerderheid van de stemmen naar de PVV gaan.
Waarom, vraag ik me dan af, waarom ben ik, een atheïst notabene, dan degene die religies wel kan respecteren? Iemand met een confessioneel inlevingsvermogen zoals een partijlid van de Christenunie zou wat mij betreft juist veel meer respect moeten opbrengen, zeker als je je afvraagt in welke tijd het christendom nou juist ontstaan is, juist ja: de Romeinse tijd! Dat kleine beetje eerbetoon dat nog is achtergebleven wordt nu "heidens" genoemd?
Dat het woord "heidens" sowieso nog na de Middeleeuwen wordt gebruikt vind ik al beschamend, natuurlijk is deze godsdienst verouderd, maar het verdiend daarom zeker niet minder respect dan de huidige godsdiensten. De Christenunie heeft het recht niet om te spreken over heidens, geen enkele godsdienst heeft dat. Het hele idee van confessionele partijen in de politiek vind ik over het algemeen al slecht, want een partij gericht op het christendom kan onmogelijk regeren over een land met islamieten, boeddhisten en joden. Maar nu snijd ik misschien een nog wel meer controversieel onderwerp aan en dat laat ik graag over aan een andere, iets minder ver gevorderde avond.
Nu zal ik maar hopen dat de schilder van mijn straatnaam geen "heidens" geloof had, anders zal ik iedereen alvast vertellen dat ik vanaf nu in de JezusChristusvanNazarethstraat woon.. Mag nummer 66 ook niet meer?

Lees verder...

Op zoek naar het subjectieve, in een objectieve wereld.

Ik voel mijn bovenbeenspieren branden, eigenlijk elke keer opnieuw als ik denk aan hoe hard ik elke ochtend mijn best doe om op tijd te komen. Ik word door de objectieve wereld gedwongen om op tijd te komen, om "normaal" gedrag te vertonen, om al mijn verslagen in "Times New Roman 12" in te leveren en zelfs mijn opstellen moeten tussen de 700 en 800 woorden liggen. Alles moet tegenwoordig meetbaar beoordeeld en/of bestraft worden. Natuurlijk, voor proefwerk- en examencijfers is dat ook hoogst noodzakelijk; iemand die een mooi tekeningetje naast zijn foute wiskundige antwoord heeft gemaakt hoort geen hoger cijfer te krijgen dan iemand die het wel kan. Maar in hoeverre beïnvloeden die 6 seconden dat ik te laat ben mijn schoolprestaties? Waarom is alles zo verschrikkelijk meetbaar? Als ik door die paar minuten extra in bed nou eens veel vrolijker binnenkom dan al die chagarijnige op-tijd-komers, dan lijkt mij het toch zeker de moeite waard. Het schijnt dat de sfeer zelfs veel belangrijker is:

"15 december 2004

Bij de schoolkeuze zeggen ouders de kwaliteit van het onderwijs het belangrijkste te vinden. Toch geven bij de uiteindelijke keuze 'sfeer' en 'bereikbaarheid' de doorslag. Steeds minder ouders geven aan een voorkeur te hebben voor een bepaalde denominatie."
In your face! Alle objectieve cijfers, schooltijden en kwaliteit de grond in; men gaat voor de subjectieve, geheel onmeetbare sfeer! Alle leerlingen met vrolijke gezichten die, net als ik, met plezier te laat komen en buiten de lijnen denken zorgen voor het meeste respect voor een school. Ik ga de wereld niet veranderen, ik ga hem zeker niet verbeteren, maar gelijk heb ik wel. En gaat gaat het om.
“When everyone is against you, it means you are absolutely wrong – or absolutely right.” – Albert Guinon, 1863-1923

Lees verder...

Leren fietsen

Vandaag wil ik leren leven, net als fietsen

Wanneer ik teveel naar links leun,

Leun ik de volgende keer weer naar rechts.

Dus, geprezen voor mijn goeds

En gevreesd voor mijn slechts,

Pak ik mijn stuur vast

En moedig tracht ik opnieuw,

Een balans te vinden in het leven.

Als ik denk dat ik het kan,

Rijd ik, door mijn passie gedreven,

Stiekem op de “echte” weg.

Als ik val blijven littekens achter.

Natuurlijk wil ik echt leren leven,

maar ik viel in het gras toch zachter.

Daarom vraag ik nu mijn zijwieltjes terug,

Zodat ik even zeker ben,

Dat ik mezelf geen pijn doe.

Dat ik, als ik speel of als ik ren,

Zeker weet dat ik niet vallen zal.

Daarom rijd ik niet meer op de weg,

Zonder zijwieltjes of iemand,

die ervoor zorgt dat ik niet val.

Maar nu verlang ik naar de dag,

Ver hiervandaan,

Dat ik zonder zijwieltjes of hulp,

Mijn eigen weg kan gaan.

Lees verder...

Insomnia

De telefoon gaat, mijn wekker, sinds de vorige 3 niet langer dan een half jaar overleefden. Ik trek de dekens iets verder over mijn oren om het geluid te dempen. Ik tel mee met de irritante piepjes: 1,2,3.... 19, 20, zoals elke ochtend. Een tijdje geleden stapte ik nog weleens mijn bed uit om 'm uit te zetten, hij staat namelijk op mijn bureau; toendertijd was het een geweldige uitkomst dat hij niet alleen draadloos was, maar ook een wekkerfunctie had. Ik koos het piepje dat de meest schrijnende pijn veroorzaakte uit en elke ochtend stond ik keurig om 7 uur naast mijn bed om 'm uit te zetten. De laatste tijd accepteer ik de pijn en moet mijn ochtendritueel maar een kwartiertje sneller, of ik kom, wat meer waarschijnlijk is, net (niet) te laat.
Hoelang is het wel niet geleden dat ik nog met gemak mijn bed uit kwam? Ik ben nooit goed geweest in inschatten, maar dát die tijden er waren kan ik wel zo'n beetje garanderen. Elk weekend zat ik om 6 uur voor de tv om vervolgens de meest no-life programma's die er bestaan te kijken(Denk aan: Hamtaro en Pinkeltje, van die laatste wist ik niet eens dat er een tvprogramma van was). Mijn huidige slaaptekort heb ik zonder meer aan mezelf te danken, maar toen kon ik er echt niets aan doen. Ik werd om 8 uur in bed gestopt, maar ik mocht geen herrie of contact maken voor 9 uur s'ochtends, hoe hypocriet!
Ik viel ook nooit gelijk in slaap, zoals anderen dat blijkbaar deden. Ik lag altijd nog wel een paar uur wakker, dat heeft altijd in me gezeten; laat opblijven. Voor te laat komen geldt hetzelfde, maar "te laat" is relatief. Ten opzichte van de tijd wanneer de kennis op school interessant begint te worden ben ik altijd ruimschoots op tijd. Waarom men dan ook zo verschrikkelijk streng is op school kan ik maar niet begrijpen.
Als ik na mijn 1e uur les 4 tussenuren heb staan rest mij dan ook vaak nog maar 1 ding: de dekens nog iets verder optrekken, de piepjes aftellen en vervolgens mijn gedachtes naar het lichte gedeelte van mijn hersens brengen.

Lees verder...

Ode aan de ongezonden, en zeldzame gezonden.

Wat is er fijner dan in bed liggen, 2 keer op mijn tv te slaan zodat hij, met enige weerstand, aanflitst en te kijken naar een paar leuke BNN programma's op een brakke zondagavond. Een ritueel kan ik het al bijna gaan noemen, al heb ik het programma van Jan Smit principieel overgeslagen(en het is eindelijk weg, YES!). Om 21:20 begint Je Zal Het Maar Hebben, dat sinds het vorige seizoen niet alleen meer mijn aandacht heeft getrokken sinds de verbetering in presentatie (van Ruben Nicolai naar Valerio Zeno, noemenswaardig lijkt me), maar ook in het feit dat ze maar blijven komen met ernstige, vaak levenslange ziektes. En dan in grote aantallen; 1 op de 1000 klinkt weinig, maar als je al die afleveringen bijelkaar optelt lijkt de kans om levenslang belemmerd te zijn door een ziekte bijna groter dan om gewoon gezond te zijn. Af en toe laat ik mijn hoofd even op mijn kussen rusten terwijl ik aandachtig luister en me elke keer weer besef hoeveel geluk ik heb gehad. En dat niet alleen, af en toe begin ik me zelfs schuldig te voelen; ik bedrink mijn lichaam tot in de extremen, ik laat mijn lichaam afreizen naar nieuwe gebieden in mijn hersenen(oke, ik blow weleens als je het ordinair wilt zeggen) en af en toe laat ik weleens wat stinkende walmen door mijn schone longetjes vervagen. Ik eis extremen van mijn lichaam, terwijl die arme, zieke mensen in dit programma nog niet eens het "gewone" zouden durven eisen.
En op dit moment moet ik altijd even ingrijpen, want wat ik doe is echt niet meer dan genieten en gebruiken maken van waar de mensheid, in ieder geval in Nederland, voor gestreden heeft. Dankzij de hippie's en andere provocerende mensen(die ik absoluut adoreer) is er niets minder dan bereikt wat bereikt moest worden. Het programma loopt ten einde en in het reclame blok stel ik mezelf gerust en zet "Three Little Birds" op:
"Don't worry a-bout a thing, 'cause ev-ry little thing gonna be be allright..."

Als ik me weer uit mijn schuldgevoel heb gepraat onderbreekt de TV stem me: "Straks in Spuiten en Slikken...", ik klik mijn Itunes weg en verplaats me weer naar mijn bed, want wat is er fijner dan 2 keer op mijn TV te slaan zodat hij, met enige weerstand, aanflitst en te genieten van een paar leuke BNN programma's op een brakke zondagavond?

Lees verder...

Bloggen

Over de hele wereld begint de mensheid te "bloggen", alsof het gemiddelde mensenleven nog niet saai genoeg is. Natuurlijk wil, hoeft en zal men 99,9 % van de blogs nooit lezen; en gelukkig maar. Toch zijn er zoveel soorten dat er misschien wel enkelen zullen zijn die je wilt "volgen". Maar in een digitale wereld met miljoenen blogs moet je eerst misschien wel 50 000 blogs voorbij bladeren over huisdieren, hobby's, zwakzinnigen, mislukte hamkaastosties, seksueel gefrustreerden en emo's die zichzelf vooral NIET snijden.
En dan beland je, bedoeld of onbedoeld, op een blog genaamd "Gratis lezen.". Of het mijn catchy humor is of de aantrekkingskracht van het woord "gratis", kan me eigenlijk niet zoveel schelen(maar het zou wel leuk zijn om te weten). En er gaat een wereld voor je open, tenminste dat zou ik mogen willen.
In mijn blog ga ik (al dan niet kritsich) schrijven over vanalles, maar het minst de mijn eigen belevenissen. Simpelweg omdat het op enkele details na niet boeiend is, zoals je waarschijnlijk al begreep.
Laat je inspireren door mijn mening en inspireer mij met die van jou,
hopelijk tot snel.

Lees verder...