...is een stukje over Hans van Mierlo. Want misschien ben ik wel de enige van mijn leeftijd die gisteren als een bezetene naar zijn portret heeft gekeken gisteravond/nacht. Ik dacht altijd dat ik liberaal was, maar ik kon me al nooit helemaal vinden in die rechtse idealen, tot ik een partij ontdekte die van twee goede dingen een maakte: de links-liberale partij D'66. Vorig jaar toen ik voor school naar Den Haag "moest" was ik helemaal overtuigd, mede namens meneer Pechtold; een politicus met spreekkwaliteiten én subtiele humor(in tegen stelling tot meneer saai en saaier die ons land leiden, ondanks hun eenzijdige, serieuze beleid komt er nog steeds weinig van terecht). Ik heb meneer Mierlo dan wel nooit "meegemaakt" en hij is niet "van mijn tijd", maar hij heeft me wel geïnspireerd. Het eerste moment dat ik geïnteresseerd raakte in geschiedenis was in de 5e(Ja, een beetje laat, ik weet het) klas: progressie en het ontstaan van D'66. Ik voelde me gelijk aangetrokken tot die periode van vrijheid en individuen, sterker nog; ik zou willen dat ik toen leefde! Ik had een babyboomer willen zijn, ik had naar concerten van The Beatles en The Rolling Stones willen gaan, ik had een rood kruisje willen zetten bij het hokje van D'66. En die computer dan, waar je dit nu op typt? En je Ipod, je mobiel, je televisie? Het kan me allemaal gestolen worden. Maar hé, je moet er het beste van maken, ik geniet van het leven;
ik fiets naar school genietend van de lucht, blauw,
terwijl ik mijn ogen tot spleetjes knijp door de felle zon, geel,
tuur ik over de grasvelden, groen,
want ik denk na over de politiek, paars.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten