Ode aan de ongezonden, en zeldzame gezonden.

Wat is er fijner dan in bed liggen, 2 keer op mijn tv te slaan zodat hij, met enige weerstand, aanflitst en te kijken naar een paar leuke BNN programma's op een brakke zondagavond. Een ritueel kan ik het al bijna gaan noemen, al heb ik het programma van Jan Smit principieel overgeslagen(en het is eindelijk weg, YES!). Om 21:20 begint Je Zal Het Maar Hebben, dat sinds het vorige seizoen niet alleen meer mijn aandacht heeft getrokken sinds de verbetering in presentatie (van Ruben Nicolai naar Valerio Zeno, noemenswaardig lijkt me), maar ook in het feit dat ze maar blijven komen met ernstige, vaak levenslange ziektes. En dan in grote aantallen; 1 op de 1000 klinkt weinig, maar als je al die afleveringen bijelkaar optelt lijkt de kans om levenslang belemmerd te zijn door een ziekte bijna groter dan om gewoon gezond te zijn. Af en toe laat ik mijn hoofd even op mijn kussen rusten terwijl ik aandachtig luister en me elke keer weer besef hoeveel geluk ik heb gehad. En dat niet alleen, af en toe begin ik me zelfs schuldig te voelen; ik bedrink mijn lichaam tot in de extremen, ik laat mijn lichaam afreizen naar nieuwe gebieden in mijn hersenen(oke, ik blow weleens als je het ordinair wilt zeggen) en af en toe laat ik weleens wat stinkende walmen door mijn schone longetjes vervagen. Ik eis extremen van mijn lichaam, terwijl die arme, zieke mensen in dit programma nog niet eens het "gewone" zouden durven eisen.
En op dit moment moet ik altijd even ingrijpen, want wat ik doe is echt niet meer dan genieten en gebruiken maken van waar de mensheid, in ieder geval in Nederland, voor gestreden heeft. Dankzij de hippie's en andere provocerende mensen(die ik absoluut adoreer) is er niets minder dan bereikt wat bereikt moest worden. Het programma loopt ten einde en in het reclame blok stel ik mezelf gerust en zet "Three Little Birds" op:
"Don't worry a-bout a thing, 'cause ev-ry little thing gonna be be allright..."

Als ik me weer uit mijn schuldgevoel heb gepraat onderbreekt de TV stem me: "Straks in Spuiten en Slikken...", ik klik mijn Itunes weg en verplaats me weer naar mijn bed, want wat is er fijner dan 2 keer op mijn TV te slaan zodat hij, met enige weerstand, aanflitst en te genieten van een paar leuke BNN programma's op een brakke zondagavond?