Egoïsten en anders-egoïsten

Als je in een reguliere discussie echt niet meer weet wat je een ander moet verwijten, is egoïsme altijd welkom als een goed te verdedigen argument. Er valt bij de ander namelijk altijd wel gebrek aan inlevingsvermogen te vinden op een bepaald vlak. Of egoïsme echt wel zo'n slechte eigenschap is, is echter de vraag. Naar mijn idee is iedereen een egoïst en alles wat men doet egoïstisch van aard. Nu zul je me waarschijnlijk aanzien voor een pessimist, iemand die het vertrouwen in de mensheid is verloren. Niets is minder waar; ik geloof in de kracht van egoïsme, ik geloof dat egoïsme ons kan leiden naar ons persoonlijke geluk. Om dit te bereiken is er echter een vage scheidingslijn tussen twee soorten egoïsten; de egoïsten en de anders-egoïsten. Die eerste soort is wat men normaalgesproken verstaat onder het begrip egoïst; iemand die voor zijn eigen belang het geluk van anderen aan de kant zet of zelfs dwarsboomt. De anders-egoïst heeft een iets andere instelling, deze haalt zijn persoonlijke geluk uit de blijdschap van anderen, soms zelfs door zichzelf hierbij weg te cijferen. Voor beide soorten valt wat mij betreft wel wat te zeggen, het gaat er gewoon om welk egoïsme jou op welk moment het meest gelukkig maakt, als iedereen van beiden een respectabele dosis bezit, dan houdt het elkaar redelijk in balans.

Vaak krijg ik ontkennende reacties als ik mensen in mijn omgeving over deze theorie vertel, laatst viel een (volgens mij) anders-egoïst meteen in de verdediging: hij keek namelijk elke week zonder te protesteren met zijn vriendin naar haar favoriete televisieprogramma, terwijl hij daar zelf een ontiegelijke hekel aan had en daardoor bovendien Voetbal International moest missen. En dat allemaal uit liefde voor zijn vriendin. Dat klinkt behoorlijk onbaatzuchtig, niet? Toch wees ik hem erop dat de blijdschap van zijn vriendin hem waarschijnlijk meer waard was dan het kijken naar Voetbal International, dit kon hij echter niet bevatten. Op zich is dat natuurlijk een logische reactie; zijn egoïsme leidt in dit geval tot het gelukkiger worden van wel twee individuen en gezien egoïsme zo'n negatieve bijklank heeft is het voor hem nauwelijks voor te stellen om deze te koppelen aan een dergelijke positieve gebeurtenis. Om het begrip hiervan te vergroten pleit ik voor een meer positief gebruik van het woord "egoïst"(of desnoods anders-egoïst). In het belang van de filosofie, de maatschappij, het gemeenschappelijk geluk en voor de medemens, maar nog het allermeest: voor jezelf.

Lees verder...

Digitalisering

Af en toe denk ik dat ik teveel digitaliseer. Wat ik daarmee bedoel is dat ik "digitale handelingen" toepas of tracht toe te passen in de normale wereld. Goed, dat klonk nog redelijk normaal, maar als ik straks een voorbeeld geef zal het waarschijnlijk een stuk absurder klinken. Maargoed als je de onderstaande blogs al hebt gelezen zal het je misschien niet zo erg shockeren. Dus hierbij het meest recente voorbeeld: ik, als hardwerkende thuisstudent, had (zoals gewoonlijk) mijn neus in de boeken, tot zover niets ongewoons zou je denken. Toch wel: onbewust had ik de muis van mijn pc in de hand genomen. En toen mijn ogen bij het lezen langzamerhand de onderkant van de pagina bereikten, reageerde mijn hand als een reflex bij een pdf of word-bestand: mijn rechterwijsvinger bewoog zich naar de scroller en gaf er een flinke draai aan. Pas toen mijn zicht op de pagina er niet op verbeterde werd ik me bewust van mijn digitale misvatting. Pijnlijk, maar gelukkig blijven mijn digitale bloopers onopgemerkt. Zo ook ook de volgende. Dit was het geval bij snelcodes, zo noem ik ze tenminste; toetscombinaties die het online leven versnellen. Je kent ze vast wel: ctrl c+ctrl v, ctrl f,ctrl+alt+delete(of alles in de Apple variant). Je kan mijn probleem vast al raden: soms als ik een stuk heb gelezen en ik zoek bepaalde informatie op de pagina terug, fluistert mijn onderbewustzijn zachtjes in mijn oor "control f!". Of als ik een stomme fout maak voel ik een rilling over mijn rug glijden in de vorm van "control z". Gênant. Daarom raad ik iedereen aan om nooit snelcodes van computers uit je hoofd te leren. Ze lijken heel handig, maar gebruik je muis gewoon als je dergelijke situaties wilt voorkomen.
Een andere situatie; geluiden die je doen denken aan digitale waarschuwingen. Zo is er een nummer van de Jeugd van Tegenwoordig waar het ouderwetse msn-geluidje in voorkomt. Zelfs toen ik het luisterde toen ik midden in de polder aan het hardlopen was, zorgde het voor een enorme drang om te kijken wie het gesprek tegen mij begonnen was. En dat terwijl ik msn nooit meer gebruik, zo erg ingeburgerd is dat geluid dus. Die gasten wisten dat waarschijnlijk al toen ze het nummer maakten en vonden het wel leuk om weerloze, digitale slachtoffers zoals ik te treiteren. Dat is het dus niet, het is al gênant genoeg. Momenteel kan ik er niet meer bedenken, maar er komt vast spoedig weer een moment dat mijn digitale drang zich uit, zonder elektronische bevrediging te krijgen.

Lees verder...