Dom en gelukkig met stress.

En dan ben je opeens al 17.. Niet dat het me een anders persoon maakt, maar toch weer een jaar dichterbij 18. Dat schijnt trouwens ook niet geweldig te zijn, met al die zorgtoestanden. Ik ben blij dat ik zo weinig snap van de wereld, ik maak me al genoeg zorgen om simpelere dingen. Ach, het valt eigenlijk wel mee, maar dat houd ik graag zo. Ik heb gewoon zo'n hekel aan stress en vooral:
-Als ik onvoldoendes sta
-Als ik een dubbele afspraak heb
-Als ik te laat kom(me verslaap)
-Als ik veel toetsen heb
-Als ik nog geld moet ontvangen/betalen
-Als ik iets belangrijks kwijt ben
Maar over het algemeen kan ik er gelukkig wel goed mee omgaan. En als het fout gaat kalmeer ik me met de gedachte: "Over een maand lijkt dit enorme probleem nog maar een miniscuul probleempje en over een jaar ben ik het alweer vergeten". En het werkt echt. Af en toe geeft stress ook wel een kick; hoe goed voelt het om een voldoende te halen voor een toets waar je veel stress aan hebt gehad? En hoe fantastisch is het om je Ipod weer terug te vinden achter je bed? Stress is zo slecht nog niet. Ik spreek mezelf wel lekker tegen, maar het is eigenlijk gewoon verschrikkelijk gezond(met mate, een hoge bloeddruk dan weer niet..)

It is how people respond to stress that determines whether they will profit from misfortune or be miserable.

Mihaly Csikszentmihalyi, Flow: The Psychology of Optimal Experience, 1990