Gras, gewichtloos, gelukkig.

Vandaag rook ik het voor het eerst weer dit jaar; gemaaid gras. Sommige mensen vinden het lekker ruiken, maar ik vind het stinken naar de broodjes die ik eens de hele kerstvakantie in mijn kluisje had laten liggen. Toch geeft het ook een fijn gevoel, zeker wanneer ook de zon mijn gezicht streelt als ik langs de weilanden rijd. De zomer mag dan nog ver weg zijn, gevoelsmatig duurt het niet lang meer. En ik ben gek op de zomer; de eeuwige middagen in het gras, de nachten die overgaan in ochtenden en vervagen in mijn geheugen. Het ongedwongen gevoel beheerst mijn leven, hoe paradoxaal. Af en toe voel ik het ultieme geluk, zoals ik het ervaar, slechts enkele secondes houdt het stand, een gewichtloos moment in mijn buik zou ik het noemen. Vergelijkbaar met: het moment in een achtbaan wanneer je net van de top naar beneden stormt, verliefd zijn, het heerlijke lege, schone gevoel nadat je hebt overgegeven(oke, dat heeft waarschijnlijk niet iedereen) en het moment wanneer je je gordijnen opendoet en de zon je tegemoet lacht voor een prachtige dag. Eigenlijk heb ik nog zoveel meer geluksmomenten, zo intens en hartverwarmend, dat ik eigenlijk gewoon heel erg gelukkig ben. Saai he..