Ik ben altijd al gek geweest op metaforen, ik vind het zo mooi om iets met beeldspraak te beschrijven. Beeldspraak is iets wat, in mijn ogen, woorden tot kunst maken. Kunst is voor mij het overbrengen van gevoel; in muziek, in schilderijen, in beelden, in foto's en ook in woorden. De laatste paar maanden houd ik me bezig met een schilderij(resultaat verschijnt later) over mijn eigen ervaringen van het laatste half jaar. Als ik ergens achter ben gekomen dan is het wel dat mensen niet altijd zijn wie ze lijken te zijn. Niets is onvoorwaardelijk, niets is voor altijd en niets is transparant. Ik heb er ook een nummer/gedicht bij geschreven:
"There aren’t many diamands in the sea of trust,
But it’s loaded with seaweeds pulling you down,
Making it harder, making you drown.
And sometimes you need to grab a rock to survive,
Just to keep your head up, to keep you allive
You don’t want to drown in your own trust,
You don’t want to hurt them but you know you must.
You have to cut the weeds before the weeds cut you,
You must cut the weeds, you know you do
There aren’t many diamonds in the sea of trust,
And if you want to find them you need to be clever,
Maybe you’ve heard this before, but diamonds are forever."
De zee van vertrouwen die ik altijd om me heen heb gehad heeft ook redelijk wat zeewier in zich. De enige die er altijd blijken te zijn zijn familieleden, de rotsen in de branding, de diamantjes in de zee van vertrouwen.
Ik heb me altijd afgeweerd van mijn familie, uit schaamte, uit onafhankelijkheid. Uiteindelijk zijn ze er altijd voor me geweest en blijk ik niet zonder ze te kunnen, terwijl ik voor andere mensen zoveel moeite gedaan en er niets voor terug kreeg. Naïef eigenlijk, misschien was het verliezen van alles wat ik had (op sociaal gebied) wel het beste dat me ooit is overkomen. Ik heb zoveel geleerd van alleen zijn en gevoelens, ik heb er een tijdje geleden al een klein blokje tekst over geschreven voor mezelf:
"Soms maak je weleens een moment mee dat zo bijzonder is, dat je het niet kunt uitleggen. Als je uren hebt liggen huilen omdat je alles kwijt bent wat je ooit liefhad en opeens overeind komt en je realiseert dat het allemaal niet meer uitmaakt, omdat je toch niets meer te verliezen hebt. Je realiseert je dat je alles kunt maken, omdat niemand meer is die je tegen kan houden en omdat er niemand is die je nog teleur kunt stellen. Op dat moment schrijf je de beste nummers, leer je het meeste en kun je de hele wereld aan. Alleen jammer dat er niemand is om dat gevoel mee te delen."
Hoe mooi dat ongelimiteerde gevoel ook is, iemand om het mee te delen is, voor mij in ieder geval, cruciaal.
Lees verder...
"There aren’t many diamands in the sea of trust,
But it’s loaded with seaweeds pulling you down,
Making it harder, making you drown.
And sometimes you need to grab a rock to survive,
Just to keep your head up, to keep you allive
You don’t want to drown in your own trust,
You don’t want to hurt them but you know you must.
You have to cut the weeds before the weeds cut you,
You must cut the weeds, you know you do
There aren’t many diamonds in the sea of trust,
And if you want to find them you need to be clever,
Maybe you’ve heard this before, but diamonds are forever."
De zee van vertrouwen die ik altijd om me heen heb gehad heeft ook redelijk wat zeewier in zich. De enige die er altijd blijken te zijn zijn familieleden, de rotsen in de branding, de diamantjes in de zee van vertrouwen.
Ik heb me altijd afgeweerd van mijn familie, uit schaamte, uit onafhankelijkheid. Uiteindelijk zijn ze er altijd voor me geweest en blijk ik niet zonder ze te kunnen, terwijl ik voor andere mensen zoveel moeite gedaan en er niets voor terug kreeg. Naïef eigenlijk, misschien was het verliezen van alles wat ik had (op sociaal gebied) wel het beste dat me ooit is overkomen. Ik heb zoveel geleerd van alleen zijn en gevoelens, ik heb er een tijdje geleden al een klein blokje tekst over geschreven voor mezelf:
"Soms maak je weleens een moment mee dat zo bijzonder is, dat je het niet kunt uitleggen. Als je uren hebt liggen huilen omdat je alles kwijt bent wat je ooit liefhad en opeens overeind komt en je realiseert dat het allemaal niet meer uitmaakt, omdat je toch niets meer te verliezen hebt. Je realiseert je dat je alles kunt maken, omdat niemand meer is die je tegen kan houden en omdat er niemand is die je nog teleur kunt stellen. Op dat moment schrijf je de beste nummers, leer je het meeste en kun je de hele wereld aan. Alleen jammer dat er niemand is om dat gevoel mee te delen."
Hoe mooi dat ongelimiteerde gevoel ook is, iemand om het mee te delen is, voor mij in ieder geval, cruciaal.
