Actief hopen: niet denken maar delen

Hoop is een woord voor vechters, gelovers en dromers. Een vaag begrip dat ik als naam toebedeeld heb gekregen. Goed, zo vaag is het niet en misschien is hoop eigenlijk voor iedereen wel het belangrijkste wat er is. En dat geldt ook voor mij: ik zit hoopvol. Ik geloof echt dat alles verbeterd kan worden.
Wikipedia zegt dat hoop zowel actief als passief kan zijn. Passieve hoop heb je als je iets wenst, maar bij actieve hoop wordt kans op de gewenste gebeurtenis vergroot door persoonlijke inspanningen, dus zelf bijdragen aan je wensen. Dat klinkt als een prachtige ambitie, heerlijk in strijd met religie. Lieve christenen, islamieten, hindoes, boeddhisten, joden en andere smekers: jullie passieve hoop helpt de wereld en jullie zelf niet verder! Pas als we samen actief gaan werken aan gewenste gebeurtenissen kunnen we iets bereiken. Vraag niet met elke kerst om wereldvrede, maar stem tegen een wapenwet. Jammer niet om negativiteit, maar bestrijdt het met positivisme.
We kunnen uiteraard niet alles oplossen als individu, maar laat het even duidelijk zijn dat we geen individuen zijn. We hebben in grote lijnen een gezamenlijk gedachtegoed, met wat afwijkingen hier en daar. Maar met deze normen en waarden bouwen we elke dag samen aan een toekomst; gebaseerd op wat wij wensen dat er gebeurt, op onze hoop. Stemmen en gedachten uitspreken is actieve hoop delen, zwijgzaam bidden is passieve hoop onzichtbaar steunen. We kunnen zoveel meer bereiken als we hoop delen. Ja, een hele hoop geluk.
Hoop uiten kan alleen lastig zijn voor sommigen, als dit in strijd is met anderen of als je bang bent dat het je in een hokje plaatst. Sociale druk maakt ons passief en dat is jammer, vooral als je bedenkt dat we juist op sociaal gebied heel veel vooruitgang kunnen boeken met actieve hoop. Er is namelijk weinig dat mensen meer bindt dan een gezamenlijk streven. Hopelijk is dat duidelijk.
Waar ik soms wel een beetje bang voor ben is mijn eindeloze hoop; voor alles en iedereen geloof ik in beter en wil ik er altijd aan meewerken. Door middel van Gratislezen bijvoorbeeld. Soms ben ik alleen bang dat ik mezelf een beetje verlies in mijn actieve hoop. Ach, in ieder geval nooit hopeloos verloren.

Lees verder...

Oneindig onvervuld

Wat mij betreft het beste boek ooit: Rupsje Nooit Genoeg. Oké, misschien niet het best geschreven, maar wel qua beeldvorming. De rups die maar bleef consumeren, steeds meer tot hij niet meer kon. Maar dan, pas als hij stopt met verlangen naar meer en in zijn gesloten cocon kruipt, komt hij tot bezinning. Hij is tevreden met wat hij heeft en laat het op zich inwerken. Pas dan kan hij veranderen in een vlinder en lichtvleugelig, zonder zorgen wegvliegen.
Misschien is dat ons antwoord: bezinning en acceptatie van het huidige. De grens van verlangen. Er is immers altijd meer en beter: updates. Hoe vaak ik ook op "download niet" druk bij Itunes, er zal altijd een nieuwere versie blijven en als ik niet update dan word ik uiteindelijk buitengesloten. Maar moeten we blijven updaten en consumeren of moeten we accepteren en bezinnen? Eigenlijk dacht ik altijd dat dat laatste de enige weg naar geluk was, dan heb je immers het hoogst behaalde en verlang je niet meer naar meer. Maar is verlangen niet juist wat ons gelukkig maakt? De weg ernaartoe is belangrijker dan de bestemming, zegt men. Misschien is het juist beter om nooit aan te komen en voor altijd te blijven zoeken naar beter. Hoe vaak heb ik het wel niet gehad dat de voorpret net zo leuk of soms wel leuker was dan de gebeurtenis zelf?
Toch kunnen we niet alles verbeteren, sommige dingen gaan niet veranderen; hoe diep je verlangen ernaar ook is. Dan komen we toch nog bij acceptatie terecht, dat is niet erg. We moeten tenslotte ook mensen blijven en onze beperkingen erkennen, zodat we weten waar we ons wel op kunnen richten.
Onze levensmissie is dan misschien weer gebaseerd op de eeuwige balans; die tussen acceptatie en verlangen. Tevreden zijn met wat je hebt en tegelijkertijd verlangen naar meer. Hoe paradoxaal dat ook klinkt, het lijkt mij de oplossing. En zo voelt het eigenlijk ook al een tijdje. 
Dus misschien moeten we toch een beetje zijn als Rupsje Nooit Genoeg. Misschien moeten we ons bezinnen, alles accepteren en in een vlinder veranderen. Maar daarna: altijd verlangen om hoger te kunnen vliegen.

Lees verder...

Vechtverlangens; wie wij zijn.

Sigaretten, Chanel-tassen en chocolade, dit zou de ultieme verlanglijst van een oppervlakkig tienermeisje kunnen zijn. Maar de overeenkomst waar ik eigenlijk op doelde zijn de gemeenschappelijke eigenschappen, waarom al deze producten zo geliefd zijn: de afkeuring en onbereikbaarheid. Sigaretten worden afgewezen door de samenleving vanwege de gezondheidsschade, Chaneltassen worden minder op prijs gesteld door de portemonnee en zijn daardoor onbereikbaar en chocolade wordt afgeraden door ieders gevoel om gezond te eten.
Juist daarom willen mensen het zo graag; omdat we het eigenlijk niet kunnen of mogen hebben. Chanel-tassen zijn niet echt bijzonder mooi en er zijn ook genoeg nep-varianten van, maar het is de onmogelijk hoge prijs die mensen juist aantrekt om het mooi te vinden. Deze overweging is al best vaak besproken, maar wat ik me nu afvraag is waarom we zo graag de regels van autoriteiten ontduiken. De spanning, uiteraard: adrenaline maakt mensen van binnenuit gelukkig, maar ik denk dat er meer achter zit. Individualisme; het antwoord op zo'n beetje alles deze eeuw geloof ik. Ik denk dat men zich wil onderscheiden door keuzes te maken die afgekeurd worden, waardoor je je vaker genoodzaakt voelt om wat je doet te beargumenteren; misschien zelfs alleen maar voor jezelf. Jezelf definiëren en goedpraten. Bij ethisch verantwoorde keuzes is dit niet nodig en voelen mensen te weinig daadkracht en eigenheid in hun leven.
Het is niet wat je doet wat bepaalt wie je bent, maar hoe je het voor jezelf en anderen verklaart. Alles waar het algemeen gedachtegoed "nee" tegen zegt en jij "ja", maakt jou wie je bent. Je moet ervoor vechten om het je eigen te maken, om het bij jou te laten horen. En de energie die je ergens insteekt blijft er altijd omheen hangen; nog meer meerwaarde. Waarschijnlijk houden we ook gewoon teveel van winnen, maar zonder wedstrijd kunnen die euforie nooit voelen, daarom denk ik dat we nog wel even blijven vechten. 'Verkeerde verlangens' vs 'verachting', battle of the century.

Lees verder...

Mentale ladingstheorie

Ongeveer een jaar geleden vroeg ik me af waarom bepaalde zaken een mentale lading met zich mee brachten. Waarom was "werk" zo negatief en "zitten" neutraal? Naar aanleiding van ervaringen natuurlijk, daar kwam ik al vrij snel achter. Wat me eigenlijk steeds meer opviel was dat het lastig was om ergens echt een positieve lading aan te verbinden. Misschien was het de tijd van het jaar of de samenloop van omstandigheden, maar toch had ik het gevoel dat de verdeling van mentale lading te sturen was.
Dat was het moment dat ik mijn theorie in de praktijk ging brengen. Ik zou willen zeggen dat ik het al helemaal had uitgedacht en er naam "mentale ladingstheorie" al aan had verbonden, maar die heb ik pas net verzonnen. Het was eigenlijk vooral een onsamenhangend experiment. Het idee was het volgende: ik zou zoveel mogelijk negatief geladen activiteiten uitvoeren, het liefst op momenten dat ik ze echt niet wilde doen (na het werk, 's ochtends vroeg etc.), het gevolg hiervan zou zijn er een mentale transitie zou plaatsvinden in de gevoelswaarde: alle negatieve momenten zouden neutraal worden en de neutrale momenten zouden verschuiven naar het, toen nog ondervertegenwoordigde, kopje "positief". Ik ben vanaf toen steeds meer gaan hardlopen, elke ochtend grondig te krant lezen en ik begon met een thuisstudie. Het gevolg; de eerste helft van het jaar heb me kapot geërgerd aan die vervelende activiteiten. Maar de tweede helft van 2012 is fantastisch geworden. Hardlopen is een van mijn grootste hobby's geworden, ik verslind de krant elk weekend en zelfs online lees ik doordeweeks mee. Tja, die thuisstudie, die viel in de eerste helft van het jaar en die heb ik vrijwel de gehele periode gehaat, maar ik heb het wel gehaald en het heeft me ook enorm geholpen bij de keuze voor mijn nieuwe opleiding. En die opleiding is, zeker in vergelijking met de thuisstudie, helemaal geweldig.
Experiment geslaagd? Voor mij in ieder geval wel. Ik heb nog nooit zoveel waardering voor alles gehad en blij worden van dingen waar je eerst een hekel aan had is misschien wel een van de meest magische momenten die ik heb mogen meemaken. Maar zoals ik al eerder verkondigde in dit stuk: misschien is het de tijd van het jaar of de samenloop van omstandigheden. In mijn geval mogen omstandigheden wel voor altijd zo samenlopen. En anders loop ik er gewoon keihard achteraan.

Lees verder...