Op zoek naar het subjectieve, in een objectieve wereld.

Ik voel mijn bovenbeenspieren branden, eigenlijk elke keer opnieuw als ik denk aan hoe hard ik elke ochtend mijn best doe om op tijd te komen. Ik word door de objectieve wereld gedwongen om op tijd te komen, om "normaal" gedrag te vertonen, om al mijn verslagen in "Times New Roman 12" in te leveren en zelfs mijn opstellen moeten tussen de 700 en 800 woorden liggen. Alles moet tegenwoordig meetbaar beoordeeld en/of bestraft worden. Natuurlijk, voor proefwerk- en examencijfers is dat ook hoogst noodzakelijk; iemand die een mooi tekeningetje naast zijn foute wiskundige antwoord heeft gemaakt hoort geen hoger cijfer te krijgen dan iemand die het wel kan. Maar in hoeverre beïnvloeden die 6 seconden dat ik te laat ben mijn schoolprestaties? Waarom is alles zo verschrikkelijk meetbaar? Als ik door die paar minuten extra in bed nou eens veel vrolijker binnenkom dan al die chagarijnige op-tijd-komers, dan lijkt mij het toch zeker de moeite waard. Het schijnt dat de sfeer zelfs veel belangrijker is:

"15 december 2004

Bij de schoolkeuze zeggen ouders de kwaliteit van het onderwijs het belangrijkste te vinden. Toch geven bij de uiteindelijke keuze 'sfeer' en 'bereikbaarheid' de doorslag. Steeds minder ouders geven aan een voorkeur te hebben voor een bepaalde denominatie."
In your face! Alle objectieve cijfers, schooltijden en kwaliteit de grond in; men gaat voor de subjectieve, geheel onmeetbare sfeer! Alle leerlingen met vrolijke gezichten die, net als ik, met plezier te laat komen en buiten de lijnen denken zorgen voor het meeste respect voor een school. Ik ga de wereld niet veranderen, ik ga hem zeker niet verbeteren, maar gelijk heb ik wel. En gaat gaat het om.
“When everyone is against you, it means you are absolutely wrong – or absolutely right.” – Albert Guinon, 1863-1923