Too much is never enough

Sommige mensen baseren hun leven erop, anderen zijn gewoon op zoek. Enkelen kan het helemaal niets schelen en sommigen geloven er gewoonweg niet in: liefde. En dan vooral die éne persoon, de zogeheten "ware". Vaak beschreven met clichés als: trouw, liefdevol en stabiel. En ik kan je eerlijk zeggen dat ik ook soms wel naar iemand zoek, maar dat die persoon juist een totale tegenpool moet zijn van die eigenschappen. Ja, dat bedoel ik echt. Ik zoek iemand die ontrouw, hatelijk en onstabiel is. Hoe raar het ook klinkt, het is echt zo. Ik heb altijd proberen te zoeken naar mensen die wel van me hielden en alles voor me over hadden, vreemd genoeg kon ik dat nooit teruggeven. Simpelweg omdat het me geen voldoening gaf. Ik wil altijd alles wat ik niet heb en het liefst ook bijna onmogelijk kan krijgen. En daarmee bedoel ik geen dure spullen, maar kwaliteiten, talenten en mensen. En het is nog niet eens zo raar ook: je hebt toch ook geen seks als je al klaargekomen bent? Ik hoef niemand die mij al leuk vind, ik wil iemand die dat nooit zal doen. Maar wat wil je dan in een relatie met iemand die niet van je houdt en je ontrouw is, zul je je afvragen. Daar ben ik zelf ook nog niet helemaal achter, maar ik denk dat het hatelijk misschien iets overdreven is. Misschien bedoel ik gewoon wel niet-klef of iets dergelijks. Vreemd ook eigenlijk, dat ik altijd het meest mijn best heb gedaan om mensen die mij niet aardig vinden mij te laten mogen, terwijl ik de mensen die dat toch al deden (lees: ouders) meestal geweerd heb. Hypocriet eigenlijk. Nog erger is dat ik zelfs in een eerder blog verkondigde dat de enige sleutel naar geluk "blij zijn met wat je hebt" is, omdat er toch altijd iets dat mooier, beter en efficiënter is op de markt komt, ook figuurlijk gezien. Waarom blijf ik daar dan toch altijd naar verlangen? Om dat dat mij een een mens maakt, zoals voedsel Rupsje Nooitgenoeg een rups maakt.