Boos zijn, huilen en lachen; het zijn niet de meest bijzondere bezigheden, maar soms vinden ze wel op de meest rare momenten plaats. Mensen die uit het niets boos worden of huilen, onverklaarbaar en ontroostbaar. Uit het niets is natuurlijk nooit zo, dat is fysiek onmogelijk, er is altijd een trigger. Het schijnt dat "hormonen" hiervan de oorzaak zijn. Ik moet zeggen, ik weet niet veel van hormonen, maar het is wel een briljant excuus, of zo lijkt het in ieder geval. Want ik ben vast niet de enige die het vaag vindt; deeltjes(die je nota bene zelf produceert) die o.a. gedrag aansturen. Niet altijd, maar het kan wel op elk moment gebeuren.
Zou je jezelf ertegen kunnen verzetten? Wellicht; in een gevecht tussen fysiek en psyche. Moet je jezelf ertegen verzetten? Geen idee, misschien verstoort het wel een proces, want als de hormonen onderdrukt worden, waar moeten ze dan heen? Of komen ze later sterker terug? En in hoeverre ben je dan verantwoordelijk voor je eigen gedrag, of beter gezegd: voor je eigen lichaam? Als ik hormonen ook maar een beetje begrijp, wat ik eerlijk gezegd niet durf te garanderen, dan zouden we absoluut niet verantwoordelijk zijn voor ons eigen gedrag.
Maar als we niet verantwoordelijk zijn voor ons gedrag, omdat we het niet geheel zelf kunnen beheersen, gedragen we ons dan wel zoals we zijn? Natuurlijk zijn hormonen deel van ons, maar zijn ze ook bepalend voor iemands karakter. En misschien levert dat een nog wel interessantere kwestie op, want zouden we iemands karakter kunnen aanpassen met behulp van hormonen? Bij een geval van onhandelbaarheid, zoals het bij pedofilie ook toegepast wordt? Alhoewel dat wel absoluut een uiterste is, is het wel de vraag wie het recht heeft om aan een anders karakter te sleutelen. Misschien is deze gedachte wel achterhaald, omdat het allang is bewezen, toch vind ik het interessante stof, die ook kan helpen anderen of mezelf beter te begrijpen.
Want het is soms best wel bizar, dat er vanalles vanbinnen gebeurt, terwijl ik en vele met mij er helemaal niets van begrijpen, of sterker nog er geen invloed op hebben. Ik kan mijn hart niet laten stoppen met mijn hersenen, maar mijn hormonen kunnen het indirect wel. Maar misschien is het ook wel veel vreemder als wij die macht wel hadden.
Lees verder...
Zou je jezelf ertegen kunnen verzetten? Wellicht; in een gevecht tussen fysiek en psyche. Moet je jezelf ertegen verzetten? Geen idee, misschien verstoort het wel een proces, want als de hormonen onderdrukt worden, waar moeten ze dan heen? Of komen ze later sterker terug? En in hoeverre ben je dan verantwoordelijk voor je eigen gedrag, of beter gezegd: voor je eigen lichaam? Als ik hormonen ook maar een beetje begrijp, wat ik eerlijk gezegd niet durf te garanderen, dan zouden we absoluut niet verantwoordelijk zijn voor ons eigen gedrag.
Maar als we niet verantwoordelijk zijn voor ons gedrag, omdat we het niet geheel zelf kunnen beheersen, gedragen we ons dan wel zoals we zijn? Natuurlijk zijn hormonen deel van ons, maar zijn ze ook bepalend voor iemands karakter. En misschien levert dat een nog wel interessantere kwestie op, want zouden we iemands karakter kunnen aanpassen met behulp van hormonen? Bij een geval van onhandelbaarheid, zoals het bij pedofilie ook toegepast wordt? Alhoewel dat wel absoluut een uiterste is, is het wel de vraag wie het recht heeft om aan een anders karakter te sleutelen. Misschien is deze gedachte wel achterhaald, omdat het allang is bewezen, toch vind ik het interessante stof, die ook kan helpen anderen of mezelf beter te begrijpen.
Want het is soms best wel bizar, dat er vanalles vanbinnen gebeurt, terwijl ik en vele met mij er helemaal niets van begrijpen, of sterker nog er geen invloed op hebben. Ik kan mijn hart niet laten stoppen met mijn hersenen, maar mijn hormonen kunnen het indirect wel. Maar misschien is het ook wel veel vreemder als wij die macht wel hadden.
