Jaarwisseling: de transannuele illusie

Eigenlijk stelt het niet zo heel veel voor en het is elk jaar hetzelfde. Toch weegt de jaarwisseling psychisch erg zwaar; we hanger er tradities, felicitaties en soms zelfs onrealistisch goede voornemens aan op. Nieuwjaar valt onder het kopje ontastbaar, net als het broeikaseffect, natuurkunde, vakantie en vriendschap. Allemaal heel anders dan bijvoorbeeld brood: dat kun je kopen, opeten en dan is het er niet meer. Nieuwjaar kun je opschrijven, verscheuren en verbranden, maar het is er nog steeds. Het is echter slechts een begrip, of liever; collectief geheugen. Hoe wij erover denken, bepaalt de betekenis en het beeld dat wij ervan hebben. Het collectief geheugen is als een gigantische wifi-laag die om de aarde heen hangt; we weten dat het er is, maken er gebruik van en houden het in stand met verschillende uitzendpunten. Nieuwjaar is algemeen bekend.
Toch staat hier een kanttekening bij, want alles wat ontastbaar is, is onbewezen. (Voor tastbaarheid geldt dat eigenlijk ook, maar daar kom ik later nog wel op terug). Wat ik bedoel is: ontastbaar beeld is slechts een illusie; het is hoe wij het schetsen en inkleuren, maar feitelijk is het gewoon een leegte. Je kan 20 jassen ophangen, maar als er geen kapstok is dan zullen ze toch echt op de grond vallen. Tenzij je doet wat iedereen doet: je houdt je jas gewoon net zolang omhoog totdat er geen kapstok meer nodig is; je draagt je eigen illusie.
Dat wil niet zeggen dat illusies slecht zijn; soms hebben mensen gewoon een steuntje in de rug nodig. Om hun leven te beteren met goede voornemens of zelfs om vertrouwen te krijgen in de wereld met een religie. Het is alleen belangrijk dat je onthoudt dat je je eigen jas blijft dragen, dat je niet je leven ophangt aan een kapstok die er niet is. (Je moet jezelf sowieso niet ophangen aan een kapstok, dat is namelijk een wel héél triest einde van je leven). Het lijkt wel weer die kant op te gaan, maar dit wordt geen anti-religieuze overtuigingsrede. Ik schets er nog wel een leuk beeldje bij om positief te blijven.
Alcohol is ook een soort illusie. Het is alsof de hele wereld anders wordt; iedereen doet en zegt wat hij wil. Maar natuurlijk ben jij degene die het meest verandert. Misschien is alcohol eigenlijk meer een illusie-verwijderaar: het neemt juist de dingen weg die ons normaal blokkeren. Misschien noemen ze het daarom ook wel met een dúbbele tong spreken: je praat niet alleen met je hoofd, maar vooral ook met je hart.
Als we bij de jaarwisseling dus maar ver uit de buurt blijven van de kapstok en ervoor zorgen dat er genoeg illusie-verwijderaar in huis is, dan komt het helemaal goed denk ik. Een heel gelukkig 2013!

Lees verder...

De überindividu van 2012

We willen alles weten: van bekende mensen, onbekende mensen en vooral van vreemde mensen. We zijn niet vies van uitgebreide tienermoederdrama's en documentaires over onbeschofte jongeren uit achterstandswijken. We absorberen de rubriek "opmerkelijk" van Nu.nl en we zuigen informatie over oude vrienden uit Facebook. Ja, we willen alles weten, maar we willen nergens bij horen.
In 2011 schreef ik al over de populariteit van asocialen en hoe wij ze op afstand dichtbij wilden houden. In 2012 is er weinig veranderd, maar nu besef ik me dat het niet alleen asocialen zijn, maar ook alle andere groepen waar wij niets mee te maken willen hebben. Waarom willen we dan toch zoveel over ze te weten komen via media? Ik denk dat het komt door onze enorme drang naar individualisme, om een 'eigen' persoon te zijn vinden wij dat we een mening moeten hebben over alle anderen. En om een mening te vormen moeten we iets over 'alle anderen' weten, of die informatie klopt of niet; we moeten iets hebben om aan te kunnen refereren. 
Over de 'open' culturen en de culturen die dichtbij ons staan kunnen genoeg vinden, misschien hebben we er zelfs wel persoonlijke ervaringen mee. Perfect materiaal om een mening mee te vormen. Maar bij criminelen(Holleeder) en ongrijpbare levensovertuigingen(Islam) lijken we niet goed door te kunnen dringen. Dus dan kijken we naar College Tour of moslimfilms als Rabat. En wie die informatie geeft en of het generaliserend is, dat maakt ons niet uit. Wij zijn op zoek naar informatie voor onze mening, ons individualisme.
En ik bedoel hiermee niet te zeggen dat het slecht is om een mening te hebben. Ik denk alleen dat we soms teveel bezig zijn met onze wereld in te kleuren, voordat we weten welke vorm hij eigenlijk heeft. Ik denk dat we ons niet altijd moeten vergapen aan 'natuurdeskundigen' die met krokodillen worstelen, maar zelf eens een kijkje moeten nemen bij een moeras. Natuurlijk; dat is doodeng en misschien zelfs levensgevaarlijk. Maar als jij echt een beetje goede research doet en op gepaste afstand blijft, dan kan je weinig gebeuren. En wat het je dan op zal leveren is echte informatie, echte ervaringen zonder sensatiezucht en emotionele veroordelingen. Want als we echt een individu willen zijn, dan zouden alleen onze eigen ervaringen horen te tellen.
Natuurlijk is dat niet realistisch; we kunnen onmogelijk alles meemaken en we kunnen moeilijk alles negeren wat we niet hebben meegemaakt. Daarom is het belangrijk dat we bewust consumeren van media. Zelfs als je het NRC leest ben je geen nieuwsexpert; we moeten alles vergelijken, bekritiseren en verifiëren als we de waarheid willen weten. En als originele individu is dat je missie: zicht krijgen door de vertroebelde ruiten. En misschien komt er dan nog wel echt een zinnige mening bij naar voren ook, wie weet. Succes, überindividu.

Lees verder...

Waardering

“Well you only need the light when it’s burning low. Only miss the sun when it starts to snow. Only know you love her when you let her go.” Dit zijn de eerste drie regels in “Let Her Go” van Passenger. Een nummer dat ik eerst wel kon waarderen, later werd het zo vaak gedraaid dat het lastig bleek om de schoonheid door mijn irritatie heen te zien. Toch is de boodschap wel redelijk tot mij doorgedrongen: we kunnen dingen pas waarderen als we ze niet meer hebben. We beseffen ons pas hoe goed vrij kunnen ademen voelt als we snipverkouden zijn, we hebben pas respect voor moeders kookkunsten als het avondeten voor de derde keer op rij mislukt en we waarderen de verwarming pas als we die per ongeluk vergeten aan te zetten. Maar ook de staat maakt handig gebruik van dit principe: als je mensen gevangen zet, zullen ze vrijheid en regels pas kunnen waarderen. Maar werkt dit wel voor iedereen? Want telkens als de winter begint, raakt half Nederland in een depressie en veel gevangenen gaan later toch weer de fout in.
Het lijkt wel of deze mensen bij vervelende situaties niet aan waardering toekomen, omdat ze blijven steken bij hun ergernis. Natuurlijk kun je niet alles positief benaderen, maar als je te lang blijft hangen in het negatieve dan kom je er een stuk lastiger uit. We kunnen ook niet elke dag leven alsof het de eerste keer is, alsof alles geweldig en bijzonder is. Maar we zouden wel kunnen proberen om er af en toe iets langer bij stil te staan, juist op de momenten dat je het niet hebt. Een beetje waardering kweken kan nooit kwaad. Dus als je ’s ochtends in de winterse kou naar buiten loopt, scheldt dan niet je auto uit omdat je zijn ruiten moet krabben. Besef je dan, dat je dagen als deze nodig hebt om die warme zomerdagen zo erg te kunnen waarderen. Dan zal ik over een tijdje nog eens naar Passenger luisteren, zodat ik het misschien weer kan waarderen als ik het wat langer heb gemist.

Lees verder...

De jongerencultuur; seks, drugs en.. Uggs? Deel 2

Tot mijn spijt moet ik erkennen dat er vrij weinig is veranderd op het gebied van Uggs ten opzichte van mijn vorige post. Nog steeds sloffen er veelvoudig Uggs over de Nederlandse straten. Opnieuw zal ik deze aanhoudende trend proberen te analyseren.
De jeugdcultuur bestaat vaak uit twee soorten druk: om jezelf te onderscheiden en de geheel tegenstrijdige druk om bij een groep te horen. Uggs leken mij overduidelijk horen bij de drang om bij een groep horen. Het is namelijk allang geen mode meer, dit schoeisel is een statussymbool geworden. Het is de Mini Cooper onder de schoenen; belachelijk duur voor wat je er feitelijk voor terugkrijgt, alhoewel dat dan weer afhangt van hoeveel waarde je hecht aan een naam. 
Deze langdurige populariteit lijkt haast wel een religie; iedereen die zich bekeert tot Uggslamisme krijgt spontaan de drang om het schapenwollen woord te verspreiden. Die boodschap is vaak eenzijdig; comfort en warmte. Geloven ze het zelf? Het comfort is slechts een dekmantel voor de immense verborgen groepsdrang. Dit alles leek mij dan ook een prachtige verklaring voor het onbreekbare Uggsfenomeen.

 Totdat ik stuitte op iets dat mijn theorie lichtelijk deed wankelen. Ik spotte laatst Uggs in opvallende kleuren en bijzondere printjes en vormen. Draaien sommige Uggsdraagsters zich werkelijk naar de andere drang in de jeugdcultuur; onderscheid? Wat drijft zo'n sloffert tot een individuele onderscheidingsdrang? Het is de personificatie van een paradox, zo zou ik het willen noemen. Toch de status, maar geen versmelting met de groep.
Wat het gevolg van deze omslag is, durf ik niet te voorspellen. Begin 2011 hoopte ik al op de "downfall of the Ugg" en nu, anno 2012, durf ik er al niet meer van te dromen. Wat mij nog rest is een boodschap aan de individualistische Uggsdraagsters: Jullie zijn op het goede pad, het is oké om jezelf te laten zien. Status is ook op vele andere manieren te verkrijgen. Wrik jezelf los van de groepsdruk en start je eigen initiatieven. Samen kunnen we het realiseren: een Uggsloos 2013.

Lees verder...

Angstaanjagend blanco ontmaskerd

Een leegte, niets zo uitdagend en beangstigend tegelijk. Soms vraag ik me af of leegtes wel gevuld moeten worden, want t-shirts zonder opdruk kunnen ook prachtig zijn op zichzelf. Soms voelt creëren ook een beetje als breken, het breken van het gebrek. Je kunt iets neerzetten en weer weghalen, maar dan zal het nooit meer blanco zijn, want de geschiedenis is ook een vulling. Ik heb mezelf ook gevuld met ervaringen sinds mijn geboorte, natuurlijk is het verrijkend, maar soms zou het fijn zijn om heel veel niet te weten, geen mening en geen kennis, dat niemand verwacht dat ik antwoord.
Dus ik vraag me af kun je leegte maken? Door dementie, de deleteknop, typex, gummen en afvoerputjes ogenschijnlijk wel, maar de geschiedenis blijft. Zelfs een blanco vel papier heeft een achtergrondverhaal, dus wellicht is leegte slechts een illusie, want wat visueel leeg is, is vast al gevuld geweest op een andere manier. Een beter woord voor leegte is misschien gebrek, een gebrek aan (visuele)waarnemingen, waardoor men geen eigenschappen kan herkennen.

Waarschijnlijk is dit geheel een vreemd verhaal, maar ik hoop hiermee de angst voor het breken van de leegte een beetje weg te nemen. Want wat "leeg" is, is dus niet "niets", maar heeft alleen een gebrek aan uiterlijke kenmerken, je hoeft dus niet iets nieuws te maken, maar slechts iets toe te voegen. Iets toe voegen aan iets wat je niet kent is waarschijnlijk nog steeds geen gemakkelijke opgave, maar het is gevoelsmatig minder hoogdrempelig naar mijn idee. Want iets "nieuws" maken moet origineel en ingenieus zijn, terwijl iets toevoegen zich slechts hoeft te meten aan de voorafgaande toevoeging. En de fabricering van een velletje papier is niet zo origineel en ingenieus, dus een toevoeging stijgt al snel boven het niveau uit.

Misschien is dit wel een van de geschreven stukken die niet boven het niveau van de geschiedenis van het blanco uitstijgt, maar ook dan is er nog de hoop dat het kan inspireren voor een volgend, beter stuk.

Lees verder...

Homo Hormonum

Boos zijn, huilen en lachen; het zijn niet de meest bijzondere bezigheden, maar soms vinden ze wel op de meest rare momenten plaats. Mensen die uit het niets boos worden of huilen, onverklaarbaar en ontroostbaar. Uit het niets is natuurlijk nooit zo, dat is fysiek onmogelijk, er is altijd een trigger. Het schijnt dat "hormonen" hiervan de oorzaak zijn. Ik moet zeggen, ik weet niet veel van hormonen, maar het is wel een briljant excuus, of zo lijkt het in ieder geval. Want ik ben vast niet de enige die het vaag vindt; deeltjes(die je nota bene zelf produceert) die o.a. gedrag aansturen. Niet altijd, maar het kan wel op elk moment gebeuren.
Zou je jezelf ertegen kunnen verzetten? Wellicht; in een gevecht tussen fysiek en psyche. Moet je jezelf ertegen verzetten? Geen idee, misschien verstoort het wel een proces, want als de hormonen onderdrukt worden, waar moeten ze dan heen? Of komen ze later sterker terug? En in hoeverre ben je dan verantwoordelijk voor je eigen gedrag, of beter gezegd: voor je eigen lichaam? Als ik hormonen ook maar een beetje begrijp, wat ik eerlijk gezegd niet durf te garanderen, dan zouden we absoluut niet verantwoordelijk zijn voor ons eigen gedrag.
Maar als we niet verantwoordelijk zijn voor ons gedrag, omdat we het niet geheel zelf kunnen beheersen, gedragen we ons dan wel zoals we zijn? Natuurlijk zijn hormonen deel van ons, maar zijn ze ook bepalend voor iemands karakter. En misschien levert dat een nog wel interessantere kwestie op, want zouden we iemands karakter kunnen aanpassen met behulp van hormonen? Bij een geval van onhandelbaarheid, zoals het bij pedofilie ook toegepast wordt? Alhoewel dat wel absoluut een uiterste is, is het wel de vraag wie het recht heeft om aan een anders karakter te sleutelen. Misschien is deze gedachte wel achterhaald, omdat het allang is bewezen, toch vind ik het interessante stof, die ook kan helpen anderen of mezelf beter te begrijpen.
Want het is soms best wel bizar, dat er vanalles vanbinnen gebeurt, terwijl ik en vele met mij er helemaal niets van begrijpen, of sterker nog er geen invloed op hebben. Ik kan mijn hart niet laten stoppen met mijn hersenen, maar mijn hormonen kunnen het indirect wel. Maar misschien is het ook wel veel vreemder als wij die macht wel hadden.

Lees verder...

Vrijheid; dat hangt er vanaf.

Eigenlijk denk ik al enkele weken na over het volgende stukje. De reden dat ik het nu pas publiceer is dat ik nu pas echt geen nieuwe omslagpunten meer lijk te krijgen. Op 5 mei begon ik met dit onderwerp; ik nam me voor dit jaar ook echt iets te doen met bevrijdingsdag. En daarmee bedoel ik niet mezelf in een coma drinken op een bevrijdingsfestival, maar ik bedoel iets doen met het concept "vrijheid". Nadenken dus. Mijn allereerste reactie is altijd; de betekenis opzoeken. Want hoe logisch een woord ook klinkt en hoe vaak ik het ook al gebruikt heb, een woordenboekbetekenis kan vaak nieuwe inzichten bieden. En omdat ik geen wiskundige ben, maar een vraagkundige, geeft Van Dale gewoon het antwoord aan mij:   
vrij·heid 1 het vrij-zijn; onafhankelijkheid 2 daad die de gewone grenzen overschrijdt: zich -heden veroorloven
Onafhankelijkheid lijkt mij het meest gerelateerd, maar onafhankelijk van wat? Onafhankelijk van anderen, is vaak de eerste reactie op deze vraag. Als geld en voedsel uit de lucht kwam vallen, als er geen belasting was, geen leerplicht, geen politie en geen straf, als anderen ons niet zouden hoeven voorzien, zouden we dan vrij zijn? Ik denk het niet. Vrijheid zit niet in onafhankelijkheid van anderen, ik denk dat vrijheid zit in onafhankelijkheid van onszelf. Onze menselijke behoeftes aan voedsel, socialiteit, liefde en vooruitgang zorgen voor afhankelijkheid naar anderen. Omdat ons "willen" ons "eisen" is geworden kunnen we niet zonder anderen. Als wij mensen genoeg hadden gehad aan de bessen in het bos, alleen zijn in een warme grot en kleding van mos dan waren we onafhankelijk, dan leefden we in vrijheid. In dit perspectief geeft vrijheid mij een onmiskenbaar ander beeld dan ik van tevoren had. Vrijheid en onafhankelijkheid worden altijd zo positief neergezet, terwijl veel mensen in een (beperkte) afhankelijkheid waarschijnlijk een stuk gelukkiger zijn.
Ik wil niet zeggen dat vrijheid negatief is, absoluut niet, want wat zijn democratie, journalistiek en eerlijkheid zonder vrijheid of onafhankelijkheid? Wat is liefde, wat is vriendschap als jij er niet zelf voor hebt gekozen? Niets. Vrijheid is echt onmisbaar in deze gebieden, maar om gelukkig te zijn, moeten we ons, denk ik, ook afhankelijk durven maken van anderen. We moeten onze behoeftes laten afhangen van zelf gekozen naasten, en die van hen weer laten afhangen van ons, om ons te verbinden met de wereld om ons heen. Ik denk dat we pas echt gelukkig zijn, als we vrij kunnen zijn in afhankelijkheid.

Lees verder...

Mijn vleesvervangende geloof

Als er iets is dat ik waarschijnlijk mijn hele leven zal moeten verklaren, dan is het wel dat ik vegetariër ben. Ik kan er moedeloos van worden. Want waarom vragen mensen mij altijd een verklaring, terwijl iemand die aangeeft een religie uit te oefenen vrijwel zonder uitleg door het leven kan gaan? Een religie is voor mij nog veel minder grijpbaar en levert, in ieder geval bij mij, een stuk meer vragen op dan het schrappen van vlees van een menu. Religie lijkt wel iets te heilig te zijn, en dan doel ik eigenlijk meer op religie als gespreksonderwerp. Ik vraag dan ook regelmatig aan mensen die verklaren religieus te zijn, nadat ik heb laten blijken het interessant te vinden, waar die gedachtegang vandaan komt. Het antwoord is mij nooit echt duidelijk geworden helaas. Het feit dat ik zelf de aanwezigheid van God nooit heb mogen voelen heeft daar wellicht aan bijgedragen. Het ongemakkelijke gevoel bij het eten van vlees des te meer.
Laat ik het dit keer eens anders uitleggen. Ik wil je vragen je (voor te stellen) tanden in je eigen arm te zetten, vervolgens je ogen te sluiten en te geloven dat het niet je eigen arm is, maar een stuk vlees. Doorbijten lijkt nu toch niet zo aantrekkelijk meer door de structuur, de rauwigheid van je armvlees. Zo voelt het eten van vlees voor mij, het mag dan allemaal in leuke vormpjes gesneden zijn, er zijn vast geweldige chemicaliën aan toegevoegd en ook de rauwigheid is compleet verdwenen, de ongemakkelijkheid blijft voor mij. Vlees is heilig, het vlees aan mijn lichaam en dat van alle andere levenden. Vlees eten is voor mij dan ook gewoon onlogisch. Buiten dat zijn er nog meer redenen die mijn gedachtegang aansterken, zoals het milieu(43 kilo voer voor 1 kilo koe, bron), het lijden van dieren in de bio-industrie en de steeds chemischer wordende vleesindustrie.
 Ik wacht nog steeds op het moment dat ik, als ik vertel dat ik geen vlees eet, een reactie krijg zonder weerstand en achterdocht. Natuurlijk is vegetarisme geen religie, maar het verdient in mijn ogen net zoveel respect en acceptatie. En misschien zullen andere mensen die ongemakkelijkheid bij het eten van vlees niet voelen, net zoals ik die aanwezigheid van God niet voel, maar dat betekent nog niet dat je de ander moet overtuigen om niet meer in God te geloven of om weer vlees te gaan eten. Die keuze is gevoelsmatig gemaakt, of dit nou bewust is gedaan of niet. Ik hoop dat dit de situatie voor vleeseters begrijpelijk maakt of op zijn minst verduidelijkt. Maar gevoel kun je niet afdwingen en begrip helaas ook niet.

Lees verder...

De Loterijlanden

Dagelijks fietste ik langs de Loterijlanden, een natuurgebied en tevens een gasopslagplaats. Dat laatste vond ik later pas uit, maar dat is verder niet echt van belang. De Loterijlanden deden me denken de loterijgekte, aan hoe miljoenen mensen de hoop op rijkdom door een (betrekkelijk) lage bijdrage tot stand te houden. Ik moet zeggen dat mij die hoop ontgaan is, niet alleen vanwege de minimale winstkans, maar ook vanwege het gebrek aan interesse voor zo'n enorme geldprijs. Misschien is interesse niet het juiste woord, maar ik zou me niet prettig voelen bij het winnen van een dergelijke prijs, waar ik feitelijk niets voor heb hoeven doen. Bovendien lijkt het me helemaal niet fijn om "rijk" te zijn terwijl het ergens anders veel slechter gaat (Nederland zelf, de Voedselbank en niet te vergeten de gehele derde wereld). Toch denkt men er wereldwijd zelfs heel anders over, want niet alleen Noord-Holland, maar de hele planeet is bezaaid met Loterijlanden, hoe armer het land, hoe groter het geloof in en de hoop op winst is, helaas. Want wat, naar naar mijn idee, een goed alternatief is voor het kopen van loten is het investeren in projecten die de algehele welvaart stimuleren, of op zijn minst een poging doen tot. Een project met Microkredieten bijvoorbeeld, of een organisatie die zich inzet voor duurzame ontwikkeling in Afrika. Investeringen als deze kunnen bijdragen aan de toekomst van een welvarende wereld, in plaats van één welvarende Nederlander.
Wellicht is dat niet zo spannend, sensationeel en hoopgevend, maar wel minstens zo sociaal, bevredigend en rendabel. Bovendien is de winstkans vele mate groter, al is de winst zelf misschien niet zo groot en komt deze ook niet met een bos bloemen, een cameraploeg en een ordinaire cheque op visite, hij brengt wel meer met zich mee dan gedachteloze cijfers op uw bankrekening. Maargoed, wat is waarde eigenlijk binnen de grenzen van een Loterijland?

Lees verder...

Wil, wilde, lijk te willen, wil ik wel?

Alweer een tijdje geleden schreef ik een blog over de quote:
"If you don't know where you're going, any road will take you there"
Ik was er helemaal van overtuigd dat dit iets positiefs was, iets waardoor mijn onwetendheid en besluiteloosheid in mijn voordeel zouden werken. Nu, anderhalf jaar later, ben ik daar niet meer zo zeker van. Sinds ik laatst een mislukte studiekeuze heb gemaakt, durf ik nergens meer voor te gaan. Mijn vorige studie paste precies in het straatje van de quote; het kwam uit het niets op mijn pad en het voelde goed. Uiteindelijk bleek het niet te zijn wat ik ervan verwachtte. En juist dat het "goed voelde" is wat me me nu in de weg zit, bij alles wat goed voelt zet ik tegenwoordig vraagtekens. Voelt het echt goed, of wil ik dat het goed voelt? Waarom voelt het goed? Hoelang zal dit nog goed voelen? En ga zo maar door. Ook over mijn volgende opleiding lijk ik maar niet te kunnen besluiten.
Ik moet steeds meer nadenken over de quote. Als je niet weet waar je heen gaat, brengt elke weg je daar. Maar als ik niet weet waar ik heen ga, dan weet ik ook niet of het is waar ik heen wil gaan. Dus dan zal ik er wel komen, daar ben ik van overtuigd, maar of ik er wel tevreden of, nog belangrijker, gelukkig van word, dat is nog maar de vraag. Om echt te komen waar ik wil zal ik in ieder geval een richting moeten hebben, of op z'n minst richtingen waar ik niet heen wil, want van doelloos ronddwalen word je ook niet wijzer. Diep in mijn hart weet ik ook dat de beste beslissing is om gewoon iets te kiezen, zelfs als dit niet blijkt te zijn wat ik wil. Dan kan ik uiteindelijk, als ik weet waar ik ben, weer navigeren naar een andere richting waar ik wil zijn. Net zo lang tot die ene plek vind, waarvan ik niet weet dat ik er altijd al heen wilde. Totdat het zover is, zal ik proberen zo dicht mogelijk bij die plek te komen; In voor en tegenspoed, in ziekte en gezondheid, in armoede en rijkdom en tot de dood me stopt.

Lees verder...

Zelfobsessie

Ik berichtte al eerder over egoïsme, maar de zelfobsessie waar ik het nu over ga hebben is op een heel ander niveau. Het valt me op dat veel leeftijdsgenoten weinig nadenken over zaken waar ik onder andere over bericht op dit blog, zoals politiek, maatschappij, psychologie filosofie of zelfs doelloze kritiek. En eerlijk gezegd besteed ik er misschien ook wel teveel tijd aan, dat eindeloze gemaal in mijn hoofd. Toen kwam de vraag in mij op waar leeftijdsgenoten op die (vele) momenten dan aan denken. Natuurlijk kan ik niet in hun hoofd kijken, maar afgeleid aan alle twitterberichten, facebookstatus-updates en tijd gespendeerd met de neus in de smartphone denk ik toch wel dat die tijd gebruikt wordt voor het profileren van het "zelf". Aan het opscheppen, het mededelen en informeren van (al dan niet fantastische) gebeurtenissen aan de rest van de "vrienden" online. Zo zijn enkele laatste updates: iemand heeft 5 km hardgelopen, iemand heeft een geweldige nacht uit gehad en iemand heeft een wedstrijd gewonnen en kan nu gaan snowboarden. Oftewel typische "het is hier fantastisch" berichten.
Laatst zag ik de documentaire "de BV: ik", waar de drang om uit te blinken, bijzonder te zijn en "het maken" van de jonge generatie centraal staan. En dat sociaal profileren begint al op jonge leeftijd, zoals om mij heen te zien is. Alles draait om succes, blijdschap en geld en het uitdragen daarvan naar de buitenwereld. Om daarop weer erkenning te krijgen of om het à la Facebook te zeggen: "leuk gevonden" te worden. Uitblinken is volgens de Van Dale: uitstekend zijn, anderen overtreffen. Dat laatste is naar mijn idee verontrustend, want wat gebeurt er als we altijd maar elkaar willen overtreffen? Eigenlijk is het nu al begonnen; iedereen post steeds meer geweldige updates of tweets(of nog erger: allebei!) en "liket" alleen nog maar om "geliked" te worden. Het resultaat: de berichten verliezen hun originaliteit, maar bovenal hun authenticiteit. Ik twijfel steeds vaker of alles wel echt zo geweldig was, vaak is dat ook niet zo, maar het maakt je wel ongemakkelijk als je leest hoe mensen excelleren terwijl ik fulltime werk, thuisstudeer, met tegenzin sport of blogs schrijf over hoe anderen excelleren. Daarom besloot ik laatst iets wat me zoveel rust gaf, dat mijn hart waarschijnlijk 10 kloppingen minder per minuut maakt. Ik heb namelijk besloten dat ik nooit hoef uit te blinken, nooit veel geld hoef te verdienen en nooit een oneindig sociaal leven hoef te hebben. Wat een opluchting was dat, ik heb mezelf eindelijk de ruimte te geven om te mislukken, wat mijn kansen om wel te "lukken" alleen maar vergroot. De kans dat echt alles verkeerd gaat is niet zo groot, dus het kan alleen maar meevallen. Ik ben nu ookal gelukkig met een minimum inkomen, geen opleiding, geen eigen huis en geen eigen auto. Grote kans dus dat het beter wordt. De BV ik mag dan al gestart zijn toen ik geboren werd, de winst is absoluut niet objectief te meten.

Lees verder...

Het leger voor één, bezuinigingen voor allen.

Andorra
Costa Rica
Dominica
Grenada
Haïti
IJsland
Kiribati
Liechtenstein
Maldiven
Marshalleilanden
Mauritius
Micronesia
Monaco
Nauru
Palau
Panama
San Marino
Salomonseilanden
Saint Kitts en Nevis
Saint Lucia
Samoa
Vanuatu
Vaticaanstad
Nee, dit is geen lijst van alle landen die ik nog wil bezoeken, al zou dat best gekund hebben. Het zijn tenslotte stuk voor stuk prachtige landen. Wat deze landen wel allemaal in overeenstemming hebben is het feit dat ze geen leger hebben. Of geen "defensie", zoals wij dat in ons land goedmoedig noemen. Want wij moeten ons dagelijks verdedigen tegen grootschalige aanvallen van.. Ja van wat eigenlijk? Kuilengravende Duitsers, hondenpoep of Zuid-Europese schulden? Dat klinkt naar mijn idee niet als iets waarvoor een leger vereist is. De naam "defensie" dus sowieso belachelijk. Vooruit, er is ook nog de mogelijkheid dat we onze "defensie" gebruiken voor de aanval, al klinkt dat al behoorlijk onlogisch. Dat doen we dan ook: in Afghanistan wordt er gespeeld met Playmobil om politieagenten op te leiden en we kopen dure vliegtuigjes die we amper gebruiken, zoveel aanval is er dus ook niet. Wat doen die militairen het hele jaar dan, vraag ik me vervolgens af. Trainingen, opleidingen en trainingsmissies, oftewel de soldaten worden "gedrild", een bootcamp met professionele begeleiding waar je in de sportschool 30 euro per uur voor betaalt, daar worden die vriendelijke soldaatjes ruimschoots voor betaald, door wie? Ik durf het bijna niet te zeggen en dus doe ik het ook maar niet, dit verhaal is tenslotte al pijnlijk genoeg. Laat dit een subtiele hint zijn voor de maatschappij van nu, waarin speciaal onderwijs en studeren voor minderbedeelden helaas geen prioriteit meer hebben, maar ons "leger" jammer genoeg wel. Wordt het niet tijd dat we onszelf gaan beschermen tegen belachelijke bezuinigingen?

Lees verder...