Boeken en de beeldbuizen

Stil, onopvallend en oninteressant, zo lijken ze op het eerste gezicht. Stille mensen. Zo dacht ik ooit ook over ze, maar als ik iets geleerd heb dan is het wel dat ze juist meer zeggen dan al het inhoudsloze gepraat van de meeste mensen. Ik zou ze willen vergelijken met boeken, hele mooie boeken. Als je ze wilt leren kennen zul je zelf ze kaft open moeten slaan en elke letter, elk woord in je op moeten nemen. Als je meer wilt weten zul je elke keer zelf de bladzijde moeten omslaan, soms moet je zelfs terugbladeren om weer even te weten hoe de situatie was. Soms schijn je 's nachts met een zaklamp, omdat je wil weten hoe het afloopt, andere passages lijken weer eeuwig te duren. Je moet moeite doen tot aan de laatste bladzijde. Maar dan heb je een verhaal, het blijft in je hoofd spelen, het doet wat met je. Dat zijn stille mensen, gesloten boeken, want elk moment dat zij zwijgen, spreken ze vanbinnen. En voor mij is er weinig meer interessant dan horen wat niet voor iedereen weggelegd is.
Neem dan de spraakzame mensen, doorratelend als RTL-boulevard of reality-tv. Natuurlijk, ze zijn gemakkelijk aan te zetten met slechts een druk op de knop van je afstandsbediening. Daarna wordt het zelfs nog simpeler; ze blijven praten zonder dat je er ook maar enige moeite of aandacht aan hoeft te schenken. Maar dan, als je ze uitzet besef je hoe weinig je verder bent gekomen na een uur hersenloos staren. Hoogstens zou je het vermaakt kunnen noemen. Noem het dan ook maar zo.
Maar wat is vermaak tegenover verrijking? Ik heb nooit veel van natuurkunde begrepen, maar er was wel een soort van regel waarin stond dat dezelfde energie die je ergens in stopt, er ook weer uitkomt; energie gaat niet verloren, maar verandert wel van vorm. Voor elke bladzijde die je omslaat, voor elk stil persoon die je laat spreken, zal je geduld worden beloond in energie; liefde, verrijking, dankbaarheid en hopelijk geluk.

Dit in gedachte houdend, wens ik iedereen een fijne kerst en een gelukkig 2012, waarin voor mij spreken en zwijgen beiden zilver zijn, maar gezwegen woorden die toch nog gesproken worden, absoluut goud zijn.

Lees verder...

Abortus en bestaansrecht

Zink ik werkelijk naar het niveau van clichés bij gebrek aan nieuwe onderwerpen? Misschien een beetje. Toch wil ik graag weer proberen de andere kant van de clichés rondom het cliché te belichten, zoals het bestaansrecht. Dat heb je immers als je leeft, maar wanneer leef je? Als taalliefhebber gaat mijn voorkeur gelijk uit naar het woord "leeftijd" om dat te bepalen, in dat geval dus vanaf de dag dat je geboren bent. Toch moet ik toegeven dat ik wel degelijk geschoold ben en dat er dus ook leven bestaat voor de geboorte. Daar ga ik nu iets behoorlijk controversieels over zeggen, iedereen met een zwak hart is hierbij gewaarschuwd.
Toen ik een blinde darmontsteking had was er namelijk ook "leven" in mijn buik ontdekt; een hardnekkige bacterie die zo snel mogelijk met allerlei chemische middeltjes de dood in werd geholpen. Niemand kwam op voor die bacterie, terwijl hij slechts deed wat wij allemaal doen: in leven proberen te blijven. Nee, een bacterie is geen mens, maar veel minder dan een ongeboren baby is hij ook niet waard.
Leven en daarmee het verkrijgen van bestaansrecht worden naar mijn idee gevormd bij het contact met andere mensen in levende lijve, het creëren van herinneringen is daarbij cruciaal. Het schoppen in een buik is geen sociaal contact, bij mijn blinde darmbacterie heb ik nog veel flinkere pijnen gevoeld, maar toch ik heb nog diepere banden met mijn stinksloffen van 10 jaar terug. Herinneringen van een levend(geboren) wezen maken het mogelijk om gemist te worden in het leven van anderen.
Het is net als met blind geboren mensen; wat je nooit gehad hebt kun je ook niet missen. Ookal word je overal verteld wat je allemaal voor zicht zou missen, het is gewoonweg niet mogelijk om te weten watvoor geweldige toevoeging je niet ziet.
Zwangere vrouwen wordt zoveel aangepraat, wat betreft een prenatale band, dat ze het wel bijna moeten geloven. De prenatale band is wat mij betreft de bijbel van de zwangerschap; als je de boodschap maar vaak genoeg hoort en er genoeg in gelooft dan maakt het de zwangerschap een onvergetelijk mooie periode, terwijl het eigenlijk een fysieke hel is. Het geloof in het leven van je kind en het aangeprate geluk zorgen voor de ingebeelde band, die tot zoveel commotie leidt bij het verbreken ervan. Als de prenatale band een religie is dan is abortus de heiligschennis, de onvergeeflijke heidense daad. Helaas. Maar gelukkig zijn het brein en het vuur uitgevonden; het brein om het geloof in de religie te kunnen beëindigen door logisch na te denken en het vuur om al dat hierdoor zijn kracht verliest te kunnen verbranden.

Lees verder...