De ontwikkeling van haat en walging.

Enkele jaren geleden begon mijn haat jegens het vrouwelijke geslacht zich te ontwikkelen. De manier waarop ze altijd achterbaks, schijnheilig en misselijkmakend zijn droeg daar aan bij. Maar vooral de betweterigheid, de arrogantie en de drang om altijd zichzelf te moeten bewijzen om gelijk te zijn aan de man waren de grootste factoren. Want men kan er veel of weinig woorden aan vuil maken, maar het is een feit; mannen zijn sterker, beter en ze kunnen veel meer genieten van het leven. Natuurlijk, er zijn uitzonderingen, die zijn er altijd. Ik kom ook weleens op tijd, sommige mensen zijn echt te vertrouwen en er zijn ook wel een paar feesten geweest die ik de volgende dag nog geheel kon herinneren. Natuurlijk, uitzonderingen bestaan, maar dat maakt de algemeenheid niet anders. Junks kunnen vaak niet normaal functioneren, mensen worden meestal niet ouder dan 90 en leren voor toetsen beïnvloedt wel degelijk je cijfer. Dus, mannen zijn beter dan vrouwen. Toch is er de laatste tijd nog iets geweest dat mijn mening nog meer onderstreepte. Nadat ik een nieuwe start maakte op een andere school maakte ik kennis met één docente in het speciaal. Het vak dat ze gaf was al niet mijn favoriet(vooruit; ik ga nog liever naar een kerkdienst waar een priester op de anus van een zwijn urineert dan dat ik naar haar lessen ga), maar zij maakte het nog meer deprimerend. De overtuiging en arrogantie waarmee ze sprak en de manier waarop ze haar buste over het bureau hing om haar rug te verlichten hebben mij maanden misselijkheid bezorgd. Ik deed het niet eens beroerd slecht in haar vak, toch leerde ik toen pas echt wat walging was. Het toppunt van walging bereikte ik toen ik in een(weliswaar beschaafde)discussie met haar kwam, mede dankzij mijn natuurlijke aanleg om altijd gelijk te willen krijgen en wetende dat ik dat op dat moment ook had kon ik mezelf totaal niet bedwingen. Nee, ik heb haar niet geslagen, ik heb niet gescholden, ik heb niets vernield. Ik uitte mijn walging op een ordinaire, lage manier. Een geluid dat ongeveer klonk als "ualahg", fonetisch gezien. Ze hoorde het niet eens, maar voor mij was alles duidelijk; vrouwen zijn het zwakkere, overgewaardeerde deel van de mensheid. Enkele uitzonderingen daargelaten.