Over leven

Het waterpeil stijgt. Tien minuten geleden stond het nog tot mijn enkels en nu voel ik het al zachtjes tegen mijn knieholte aanklotsen. Langzaam verbreidt de paniek zich over de menigte. Uitwegen zijn er wel, maar slechts enkelen kiezen daarvoor. Op momenten als deze moet je zestig jaar leven in zestig minuten, zestig jaar aan het winnen van wijsheid weliswaar. Zestig jaar piekeren, zestig jaar eten, zestig jaar slapen en zestig jaar aan waarderen van alle deugden. Elke minuut benut je om iets meer van het leven, dat je inmiddels dreigt te verliezen, te begrijpen. Draait het om liefde, om familie, om gelukkig zijn of gelukkig maken. Of draait het om doodgaan met de langst mogelijke omweg. Draait het om winnen of om leren te verliezen. Een beetje water stroomt mijn navel in. Moet je vechten voor wat je gewonnen hebt? Of moet je opgeven wat niet meer werken zal? Is dapper zijn eervol of is het een onnodig risico van leven? Is leven het meest waardevol, moet je bang zijn voor de dood? Het water omhelst me alsof het troost wil geven. Misschien wil het me de antwoorden op mijn vragen geven. Warmte is leven. De dood is koud. Het water smoort me, de warmte streelt mijn keel. Ik omarm het en besef me wat het voor me betekent. Ik besef me dat ik niets van het leven begrijp en dat ik niet wil sterven in naïviteit. Ik kies voor de uitweg, want ik ben bang voor kilte. Ik overleef en beland op de prachtigste plek die je je kunt voorstellen. Maar ik kan er niet meer weg. Ik beland op de prachtigste plek op aarde, maar ik heb niemand om de schoonheid mee te delen, ik heb niemand om van te leren. Uiteindelijk zal ik niet alleen sterven in naïviteit, maar ook nog alleen. Spijtig, dat ik niemand had om dat van te leren voor ik mijn besluit nam om te leven. Misschien was samen sterven wel het mooiste wat ik mee kon maken. Nu heb ik niemand om schoonheid mee te delen, maar erger is misschien nog wel dat ik niemand heb om het leed van alleen zijn mee te delen. En als die er wel was, was het leed allang geleden.