Insomnia

De telefoon gaat, mijn wekker, sinds de vorige 3 niet langer dan een half jaar overleefden. Ik trek de dekens iets verder over mijn oren om het geluid te dempen. Ik tel mee met de irritante piepjes: 1,2,3.... 19, 20, zoals elke ochtend. Een tijdje geleden stapte ik nog weleens mijn bed uit om 'm uit te zetten, hij staat namelijk op mijn bureau; toendertijd was het een geweldige uitkomst dat hij niet alleen draadloos was, maar ook een wekkerfunctie had. Ik koos het piepje dat de meest schrijnende pijn veroorzaakte uit en elke ochtend stond ik keurig om 7 uur naast mijn bed om 'm uit te zetten. De laatste tijd accepteer ik de pijn en moet mijn ochtendritueel maar een kwartiertje sneller, of ik kom, wat meer waarschijnlijk is, net (niet) te laat.
Hoelang is het wel niet geleden dat ik nog met gemak mijn bed uit kwam? Ik ben nooit goed geweest in inschatten, maar dát die tijden er waren kan ik wel zo'n beetje garanderen. Elk weekend zat ik om 6 uur voor de tv om vervolgens de meest no-life programma's die er bestaan te kijken(Denk aan: Hamtaro en Pinkeltje, van die laatste wist ik niet eens dat er een tvprogramma van was). Mijn huidige slaaptekort heb ik zonder meer aan mezelf te danken, maar toen kon ik er echt niets aan doen. Ik werd om 8 uur in bed gestopt, maar ik mocht geen herrie of contact maken voor 9 uur s'ochtends, hoe hypocriet!
Ik viel ook nooit gelijk in slaap, zoals anderen dat blijkbaar deden. Ik lag altijd nog wel een paar uur wakker, dat heeft altijd in me gezeten; laat opblijven. Voor te laat komen geldt hetzelfde, maar "te laat" is relatief. Ten opzichte van de tijd wanneer de kennis op school interessant begint te worden ben ik altijd ruimschoots op tijd. Waarom men dan ook zo verschrikkelijk streng is op school kan ik maar niet begrijpen.
Als ik na mijn 1e uur les 4 tussenuren heb staan rest mij dan ook vaak nog maar 1 ding: de dekens nog iets verder optrekken, de piepjes aftellen en vervolgens mijn gedachtes naar het lichte gedeelte van mijn hersens brengen.