Waardering

“Well you only need the light when it’s burning low. Only miss the sun when it starts to snow. Only know you love her when you let her go.” Dit zijn de eerste drie regels in “Let Her Go” van Passenger. Een nummer dat ik eerst wel kon waarderen, later werd het zo vaak gedraaid dat het lastig bleek om de schoonheid door mijn irritatie heen te zien. Toch is de boodschap wel redelijk tot mij doorgedrongen: we kunnen dingen pas waarderen als we ze niet meer hebben. We beseffen ons pas hoe goed vrij kunnen ademen voelt als we snipverkouden zijn, we hebben pas respect voor moeders kookkunsten als het avondeten voor de derde keer op rij mislukt en we waarderen de verwarming pas als we die per ongeluk vergeten aan te zetten. Maar ook de staat maakt handig gebruik van dit principe: als je mensen gevangen zet, zullen ze vrijheid en regels pas kunnen waarderen. Maar werkt dit wel voor iedereen? Want telkens als de winter begint, raakt half Nederland in een depressie en veel gevangenen gaan later toch weer de fout in.
Het lijkt wel of deze mensen bij vervelende situaties niet aan waardering toekomen, omdat ze blijven steken bij hun ergernis. Natuurlijk kun je niet alles positief benaderen, maar als je te lang blijft hangen in het negatieve dan kom je er een stuk lastiger uit. We kunnen ook niet elke dag leven alsof het de eerste keer is, alsof alles geweldig en bijzonder is. Maar we zouden wel kunnen proberen om er af en toe iets langer bij stil te staan, juist op de momenten dat je het niet hebt. Een beetje waardering kweken kan nooit kwaad. Dus als je ’s ochtends in de winterse kou naar buiten loopt, scheldt dan niet je auto uit omdat je zijn ruiten moet krabben. Besef je dan, dat je dagen als deze nodig hebt om die warme zomerdagen zo erg te kunnen waarderen. Dan zal ik over een tijdje nog eens naar Passenger luisteren, zodat ik het misschien weer kan waarderen als ik het wat langer heb gemist.