Ik berichtte al eerder over egoïsme, maar de zelfobsessie waar ik het nu over ga hebben is op een heel ander niveau. Het valt me op dat veel leeftijdsgenoten weinig nadenken over zaken waar ik onder andere over bericht op dit blog, zoals politiek, maatschappij, psychologie filosofie of zelfs doelloze kritiek. En eerlijk gezegd besteed ik er misschien ook wel teveel tijd aan, dat eindeloze gemaal in mijn hoofd. Toen kwam de vraag in mij op waar leeftijdsgenoten op die (vele) momenten dan aan denken. Natuurlijk kan ik niet in hun hoofd kijken, maar afgeleid aan alle twitterberichten, facebookstatus-updates en tijd gespendeerd met de neus in de smartphone denk ik toch wel dat die tijd gebruikt wordt voor het profileren van het "zelf". Aan het opscheppen, het mededelen en informeren van (al dan niet fantastische) gebeurtenissen aan de rest van de "vrienden" online. Zo zijn enkele laatste updates: iemand heeft 5 km hardgelopen, iemand heeft een geweldige nacht uit gehad en iemand heeft een wedstrijd gewonnen en kan nu gaan snowboarden. Oftewel typische "het is hier fantastisch" berichten.
Laatst zag ik de documentaire "de BV: ik", waar de drang om uit te blinken, bijzonder te zijn en "het maken" van de jonge generatie centraal staan. En dat sociaal profileren begint al op jonge leeftijd, zoals om mij heen te zien is. Alles draait om succes, blijdschap en geld en het uitdragen daarvan naar de buitenwereld. Om daarop weer erkenning te krijgen of om het à la Facebook te zeggen: "leuk gevonden" te worden. Uitblinken is volgens de Van Dale: uitstekend zijn, anderen overtreffen. Dat laatste is naar mijn idee verontrustend, want wat gebeurt er als we altijd maar elkaar willen overtreffen? Eigenlijk is het nu al begonnen; iedereen post steeds meer geweldige updates of tweets(of nog erger: allebei!) en "liket" alleen nog maar om "geliked" te worden. Het resultaat: de berichten verliezen hun originaliteit, maar bovenal hun authenticiteit. Ik twijfel steeds vaker of alles wel echt zo geweldig was, vaak is dat ook niet zo, maar het maakt je wel ongemakkelijk als je leest hoe mensen excelleren terwijl ik fulltime werk, thuisstudeer, met tegenzin sport of blogs schrijf over hoe anderen excelleren. Daarom besloot ik laatst iets wat me zoveel rust gaf, dat mijn hart waarschijnlijk 10 kloppingen minder per minuut maakt. Ik heb namelijk besloten dat ik nooit hoef uit te blinken, nooit veel geld hoef te verdienen en nooit een oneindig sociaal leven hoef te hebben. Wat een opluchting was dat, ik heb mezelf eindelijk de ruimte te geven om te mislukken, wat mijn kansen om wel te "lukken" alleen maar vergroot. De kans dat echt alles verkeerd gaat is niet zo groot, dus het kan alleen maar meevallen. Ik ben nu ookal gelukkig met een minimum inkomen, geen opleiding, geen eigen huis en geen eigen auto. Grote kans dus dat het beter wordt. De BV ik mag dan al gestart zijn toen ik geboren werd, de winst is absoluut niet objectief te meten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten