Het beeld dat naar ons toe komt

In "Dreaming out loud" schreef ik over mijn vele dromen. Eigenlijk lijkt het net of het recht tegenover een eerder blog over impulsiviteit staat. Maar dat was niet mijn intentie, dromen betekent niet jezelf vastleggen aan de toekomst of een eindbestemming kiezen, dat blijkt ook wel uit de grote diversiteit van die van mij. Van kroegbaas tot minister-president. Toekomst betekent ook eigenlijk "iets dat naar je toe komt", letterlijk gezien. Zo zie ik het dan ook, ik ben niet bezig om de datum voor mijn trouwdag uit te kiezen en om over mijn andere toekomstige mijlpalen nog maar niet te spreken. Ik houd graag zoveel mogelijk opties open en daarbinnen laat ik me leiden door impulsiviteit. Waarom? De belangrijkste reden is mijn angst voor teleurstelling. Als ik me ergens helemaal in vastbijt en het blijkt uiteindelijk niet door te gaan, dan breekt het me. Door me nergens op in te stellen valt er slechts een aantal opties weg, maar blijft er nog genoeg over. Als ik het zo zeg, klinkt het als een soort bindingsangst, ik durf me niet te binden aan een één toekomstbeeld, dus zal ik me nooit ergens volledig aan committeren. Dit resulteert dan ook vaak in een mislukking, omdat ik nooit bereid ben om alles te geven en daarom ook nooit genoeg passie steek in mijn dromen(en eigenlijk ook de rest van mijn leven). Ik weet dat ik af en toe best wat meer energie kan steken in zaken die ik echt graag wil, omdat ik er anders spijt van ga krijgen. Maar zoals bij alles: het moet in balans blijven. Misschien word ik wel de eerste minister-president met een kroeg, wie weet.