Al enkele maanden ben ik bezig met de afronding van mijn middelbare schooltijd, het einde van de ene en het begin van een andere periode van mijn leven. Nu ik dit achter me ga laten, denk ik ook vaker na over hoe productief de afgelopen 6 jaar nou werkelijk waren. Ook begon ik het afgelopen jaar(en daarvoor eigenlijk ook al) steeds meer vraagtekens te zetten bij onze manier van leven. De logistiek is soms dan ook ver te zoeken. Neem bijvoorbeeld onze volgorde van leven: de eerste twintig, dertig en soms zelfs veertig jaar van ons leven houden we ons bezig met studeren, de meest niet-fysieke activiteit mogelijk. En dat terwijl dat juist de periode in ons leven is dat we op een fysiek hoogtepunt verkeren! Natuurlijk moeten we een mentale basis opbouwen en de financiële mogelijkheden staan er ook vaak niet naar. Toch lijkt studeren me meer een bezigheid voor na het vijftigste levensjaar. En juist op dat moment komen we in het bezit van enorme erfenissen waarvan we lichamelijk intensieve wereldreizen van maken. Klinkt dit alleen curieus in mijn oren? De oplossing is natuurlijk wat lastiger: investeerders in een hersenloos, maar lichamelijk actief persoon vinden is immers uitermate penibel. Wat ik hier zelf op bedacht heb is het leer-werk-reissysteem: dit systeem zorgt ervoor dat we gebruik maken van ons fysieke hoogtepunt, zonder dat dit ten koste gaat van onze algemene ontwikkeling. Het systeem is gericht op een periodes van drie jaar, waarin het eerste jaar de kennis wordt vergaard die wordt toegepast in het tweede jaar: het werkjaar. In het tweede jaar doet de deelnemer werkervaring op en spaart tevens voor het het laatste jaar van de periode: het reisjaar. De deelnemer leert in dit jaar zoveel mogelijk culturen en geschiedenis kennen in het(per periode wisselende) werelddeel waarin hij of zij rondreist.
Het klinkt als een idealistisch en naïef idee, maar met een goede opzet en organisatie denk ik dat wij veel meer uit ons bestaan kunnen halen dan we op dit moment doen. Reizen leert ons naar mijn idee zoveel meer dan boeken en ervaring en gevoel zijn meer waard dan erin gestampte boekentaal. Het blijft maar een mening van een meisje, maar kritiek is de sleutel naar perfectionering(of op zijn minst een poging tot) van het bestaan. Er is altijd meer, zoveel meer dan nu.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten