Dé negen maanden: in verwachting van mijn diploma.

Komisch, ja lichtelijk. Maar de vergelijking is nog niet zo raar hoor. Er zijn wel degelijk een hoop overeenkomsten; de toetsweken functioneren als weeën, het centraal examen is de bevalling en of je het nu wil of niet, je zult toch iets rustiger moeten gaan leven en je prioriteiten stellen. Er vormt zich dan wel geen bult in mijn buik, maar zeker wel een leerophoping in mijn hoofd. Dat alles mag dan vervelend zijn, het is bijzonder en ik blijf maar denken hoe geweldig het straks is als ik eindelijk mijn diploma, mijn baby, heb. Als ze me opbellen en vertellen dat ik geslaagd ben, dat mijn baby gezond is en dat al het harde werk en de opofferingen niet voor niets zijn geweest.

Vooruit, de vergelijking is eigenlijk belachelijk. Zeker als je bedenkt dat ik een hekel heb aan kinderen en nooit van mijn leven zwanger wil worden. En een diploma levert je natuurlijk veel meer op dan een baby. Toch probeer ik me een beetje in te leven in zwangere mensen en waarom zij dat willen en ik moet zeggen dat ik nu toch wel iets heb gevonden waarbij ik me een voorstelling kan maken. Want hoe vervelend mijn examenjaar(zwangerschap) ook is, het resultaat is het meer dan waard, dat weet ik zeker.
Koester dit artikel maar, dit is waarschijnlijk de laatste keer dat ik enigszins lovend over zwangerschap en kinderen spreek. Ze verdienen beter dan mijn woorden.

Lees verder...

Quote of my life.

Laatst was ik gewoon aan het doen wat ik altijd doe achter mij computer: rondstruinen en klikken op wat me aanspreekt. Ik kwam op een pagina met verscheidene quotes, niet dat dat zo bijzonder was, ik lees regelmatig quotes en vind dat meestal zeer vermakelijk. Ik kan me uren bezighouden met het lezen van die one-liners. Na elke quote gebeurt er wel iets; ik moet lachen, ik voel me wijzer of het geeft me een bevestiging van wat ik al dacht of hoopte. Opeens stuitte ik op een zin die me nog veel meer deed, een zin die me hoop en positiviteit gaf. Ik was een paar seconden gewoon sprakeloos. Dit was de zin waarop ik hoopte dat iemand hem ooit zou zeggen, omdat ik er zelf nooit op zou komen. Oké, deze bedoel ik dus:

"If you don't know where you're going, any road will take you there"- Lewis Carroll

Al jaren is mijn leven nergens op gebaseerd; ik leef van dag tot dag en van weekend naar weekend. Ik weet totaal niet waar ik heen wil en ik dacht altijd dat dit een verschrikkelijk groot nadeel was. Deze kijk op het leven had ik zelf nog helemaal niet ingezien(ja, ik weet het, dat is behoorlijk naïef). Terwijl ik al die tijd in de modder heb lopen zoeken naar een kompas, heb ik nooit beseft dat ik zonder richting ook ergens kom, misschien met wat omwegen en misschien ook wel niet op de beste plek. Maar uiteindelijk gaat het daar niet om, de reis is belangrijker dan de bestemming, zegt men altijd. En wat is er fijner dan gewoon doen wat er op je pad komt? Ik had trouwens wel wat eerder kunnen inzien dat die bestemming, of dat uiteindelijke doel niet ging werken; ik ben een ramp met het kompas, ik volg altijd maar 1 soort elektrische lading: die van impulsen, niet die van magneten.

Eigen quote:
"It is not rebellion and it ain’t a revolution
I can’t help it, I can’t stop it, neither can I teach it
It’s not a problem, but some might call it like that
It’s just impulsivity
Stronger than gravity, impulsivity"

Lees verder...

Too much is never enough

Sommige mensen baseren hun leven erop, anderen zijn gewoon op zoek. Enkelen kan het helemaal niets schelen en sommigen geloven er gewoonweg niet in: liefde. En dan vooral die éne persoon, de zogeheten "ware". Vaak beschreven met clichés als: trouw, liefdevol en stabiel. En ik kan je eerlijk zeggen dat ik ook soms wel naar iemand zoek, maar dat die persoon juist een totale tegenpool moet zijn van die eigenschappen. Ja, dat bedoel ik echt. Ik zoek iemand die ontrouw, hatelijk en onstabiel is. Hoe raar het ook klinkt, het is echt zo. Ik heb altijd proberen te zoeken naar mensen die wel van me hielden en alles voor me over hadden, vreemd genoeg kon ik dat nooit teruggeven. Simpelweg omdat het me geen voldoening gaf. Ik wil altijd alles wat ik niet heb en het liefst ook bijna onmogelijk kan krijgen. En daarmee bedoel ik geen dure spullen, maar kwaliteiten, talenten en mensen. En het is nog niet eens zo raar ook: je hebt toch ook geen seks als je al klaargekomen bent? Ik hoef niemand die mij al leuk vind, ik wil iemand die dat nooit zal doen. Maar wat wil je dan in een relatie met iemand die niet van je houdt en je ontrouw is, zul je je afvragen. Daar ben ik zelf ook nog niet helemaal achter, maar ik denk dat het hatelijk misschien iets overdreven is. Misschien bedoel ik gewoon wel niet-klef of iets dergelijks. Vreemd ook eigenlijk, dat ik altijd het meest mijn best heb gedaan om mensen die mij niet aardig vinden mij te laten mogen, terwijl ik de mensen die dat toch al deden (lees: ouders) meestal geweerd heb. Hypocriet eigenlijk. Nog erger is dat ik zelfs in een eerder blog verkondigde dat de enige sleutel naar geluk "blij zijn met wat je hebt" is, omdat er toch altijd iets dat mooier, beter en efficiënter is op de markt komt, ook figuurlijk gezien. Waarom blijf ik daar dan toch altijd naar verlangen? Om dat dat mij een een mens maakt, zoals voedsel Rupsje Nooitgenoeg een rups maakt.

Lees verder...

Over leven

Het waterpeil stijgt. Tien minuten geleden stond het nog tot mijn enkels en nu voel ik het al zachtjes tegen mijn knieholte aanklotsen. Langzaam verbreidt de paniek zich over de menigte. Uitwegen zijn er wel, maar slechts enkelen kiezen daarvoor. Op momenten als deze moet je zestig jaar leven in zestig minuten, zestig jaar aan het winnen van wijsheid weliswaar. Zestig jaar piekeren, zestig jaar eten, zestig jaar slapen en zestig jaar aan waarderen van alle deugden. Elke minuut benut je om iets meer van het leven, dat je inmiddels dreigt te verliezen, te begrijpen. Draait het om liefde, om familie, om gelukkig zijn of gelukkig maken. Of draait het om doodgaan met de langst mogelijke omweg. Draait het om winnen of om leren te verliezen. Een beetje water stroomt mijn navel in. Moet je vechten voor wat je gewonnen hebt? Of moet je opgeven wat niet meer werken zal? Is dapper zijn eervol of is het een onnodig risico van leven? Is leven het meest waardevol, moet je bang zijn voor de dood? Het water omhelst me alsof het troost wil geven. Misschien wil het me de antwoorden op mijn vragen geven. Warmte is leven. De dood is koud. Het water smoort me, de warmte streelt mijn keel. Ik omarm het en besef me wat het voor me betekent. Ik besef me dat ik niets van het leven begrijp en dat ik niet wil sterven in naïviteit. Ik kies voor de uitweg, want ik ben bang voor kilte. Ik overleef en beland op de prachtigste plek die je je kunt voorstellen. Maar ik kan er niet meer weg. Ik beland op de prachtigste plek op aarde, maar ik heb niemand om de schoonheid mee te delen, ik heb niemand om van te leren. Uiteindelijk zal ik niet alleen sterven in naïviteit, maar ook nog alleen. Spijtig, dat ik niemand had om dat van te leren voor ik mijn besluit nam om te leven. Misschien was samen sterven wel het mooiste wat ik mee kon maken. Nu heb ik niemand om schoonheid mee te delen, maar erger is misschien nog wel dat ik niemand heb om het leed van alleen zijn mee te delen. En als die er wel was, was het leed allang geleden.

Lees verder...

Dubbele bodems en zoet vergif

Maandenlang heb ik in de veronderstelling geleefd dat het slecht ging, dat Nederland kapot ging aan de crisis. Er zou bezuinigd moeten worden op alle vlakken, we zouden allemaal moeten offeren voor de toekomst van Nederland. De een levert iets meer in dan de ander, maar uiteindelijk komen we er gezamenlijk sterker uit. Dat dacht ik dus. Vandaag opende Nederland een deur, een deur naar een voor mij geheel onbekende schatkamer, die op zijn minst 840 miljoen euro bedraagt. 840 miljoen euro. Alleen maar om stadions op te knappen, om onszelf te plezieren met sport, zoals de Romeinen dat ooit deden. De Romeinen, met hun enorme amfitheaters en badhuizen, deden precies hetzelfde; zichzelf vermaken terwijl de slaven leden. Zijn we echt zo blind? Nee, er is inderdaad geen slavernij of diepe onderlaag. Maar 840 miljoen euro, is die niet ergens anders harder nodig? Onderwijs, zorg, de huizenmarkt of misschien ook wel economie? Maken we onszelf niet kapot voor een maand nationaal vermaak? Misschien voel ik me wel bedrogen, omdat ik niet wist van de dubbele bodem in de pot, misschien voel ik me wel kwaad, omdat ik er niks over te zeggen heb. Misschien maak ik me graag zorgen over dingen die ver van me afstaan, om me af te leiden van waar ik wel iets aan kan doen. Misschien voelt het fijn om een keer te denken dat ik het beter weet. Misschien voelt het gewoon fijn om te weten, dat ik niet de enige ben die fouten maakt, dat ik niet de enige ben die zich laat verleiden door een rode appel die voor je hoofd hangt, zo erg verleid door de glans dat het vergif bijna zoet smaakt.

Lees verder...