Oneindig onvervuld

Wat mij betreft het beste boek ooit: Rupsje Nooit Genoeg. Oké, misschien niet het best geschreven, maar wel qua beeldvorming. De rups die maar bleef consumeren, steeds meer tot hij niet meer kon. Maar dan, pas als hij stopt met verlangen naar meer en in zijn gesloten cocon kruipt, komt hij tot bezinning. Hij is tevreden met wat hij heeft en laat het op zich inwerken. Pas dan kan hij veranderen in een vlinder en lichtvleugelig, zonder zorgen wegvliegen.
Misschien is dat ons antwoord: bezinning en acceptatie van het huidige. De grens van verlangen. Er is immers altijd meer en beter: updates. Hoe vaak ik ook op "download niet" druk bij Itunes, er zal altijd een nieuwere versie blijven en als ik niet update dan word ik uiteindelijk buitengesloten. Maar moeten we blijven updaten en consumeren of moeten we accepteren en bezinnen? Eigenlijk dacht ik altijd dat dat laatste de enige weg naar geluk was, dan heb je immers het hoogst behaalde en verlang je niet meer naar meer. Maar is verlangen niet juist wat ons gelukkig maakt? De weg ernaartoe is belangrijker dan de bestemming, zegt men. Misschien is het juist beter om nooit aan te komen en voor altijd te blijven zoeken naar beter. Hoe vaak heb ik het wel niet gehad dat de voorpret net zo leuk of soms wel leuker was dan de gebeurtenis zelf?
Toch kunnen we niet alles verbeteren, sommige dingen gaan niet veranderen; hoe diep je verlangen ernaar ook is. Dan komen we toch nog bij acceptatie terecht, dat is niet erg. We moeten tenslotte ook mensen blijven en onze beperkingen erkennen, zodat we weten waar we ons wel op kunnen richten.
Onze levensmissie is dan misschien weer gebaseerd op de eeuwige balans; die tussen acceptatie en verlangen. Tevreden zijn met wat je hebt en tegelijkertijd verlangen naar meer. Hoe paradoxaal dat ook klinkt, het lijkt mij de oplossing. En zo voelt het eigenlijk ook al een tijdje. 
Dus misschien moeten we toch een beetje zijn als Rupsje Nooit Genoeg. Misschien moeten we ons bezinnen, alles accepteren en in een vlinder veranderen. Maar daarna: altijd verlangen om hoger te kunnen vliegen.