Gekreukte kleren hopen zich steeds verder op in mijn kamer, avonden gaan voor mij net iets langer door dan normaal en ook mijn andere gebruiken zijn af en toe wel iets te buitensporig. Dit is eerlijk gezegd niet iets nieuws, de reactie van mijn moeder integendeel wel. Of eigenlijk meer het gebrek aan reactie. Normaal gesproken zeurde ze net zo lang tot ik alles opgeruimd had en belde ze net zolang tot ik weer thuis was en in bed lag. Wat ze nu doet? Niets.
Je zou denken dat ik nu compleet zou ontsporen(misschien dacht ik dacht zelf ook wel), maar niets is minder waar: ik begin mijn eigen moeder te worden. Als alles niet meer helemaal binnen het kader blijft betreedt een voor mij geheel nieuw gevoel mijn lichaam: verantwoordelijkheid. Als ik het echt te bont maak hoor ik zelfs bijna een stem in mijn hoofd zeggen: "En nu ben ik echt helemaal klaar met jou!". Bijna. Ik ben niet schizofreen.
Maar is het dan echt zo dat.. Nee dat kan toch niet? Word IK volwassen? Ik zou het niet geloven als ik het zelf niet had gezegd. Toch begint ook het onvermijdelijke pad der volwassenheid steeds dichter langs het mijne te lopen en ik heb het idee dat deze elkaar vroeg of laat gaan doorkruisen. Eigenlijk weet ik niet of ik er blij of droevig om moet zijn. Jong zijn heeft voor mij altijd gelijk gestaan aan zorgeloosheid en naïviteit, allebei in de meest positieve zin van het woord. Om zo'n mooie en bijzondere periode achter te laten kan ik me nauwelijks voorstellen. Is dit echt het einde of het begin?
Toch is er nog hoop op verlenging van die periode. Ik ben afgelopen maand bij de tandarts geweest: mijn verstandskiezen moeten eruit. Wie weet was dit inzicht slechts een vlaag van verantwoordelijkheid, die net zo gemakkelijk weer overwaait als de meeste schaamteloze akkefietjes dat ook deden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten