Ik kan me nog goed herinneren dat ik vroeger altijd in tranen was na een bezoek aan de kapper. Je zou het niet van me zeggen, maar in sommige opzichten ben ik een enorme perfectionist. Vooral betreft mijn kapsel. Het was altijd te kort en soms zelfs ongelijk geknipt. Op een gegeven moment besloot ik afstand te doen van dit belachelijk dure onderhoud. Teennagels laat men immers toch ook niet maandelijks knippen bij een pedicure? Natuurlijk niet, ik besloot het zelf te doen. De eerste paar keer was het toch wel even slikken; misschien zou ik het zelf nog wel meer verpesten dan de gemiddelde kapper. Maar al snel begon ik eraan te wennen en tot op heden ben ik dik tevreden over mijn eigen knipkunst.
Steeds meer begin me nu dan ook af te vragen waarom men nog naar de overbetaalde kapperszaken gaat. Een paar centimeter korter haar kost je al een hoop kubieke centimeter uit je portemonnee, om over het verven nog maar niet te spreken. Waar komt die overwaardering voor kappers toch vandaan? Waarschijnlijk uit angst, angst om je voorkomen, wat immers centraal staat in de 21e eeuw, te ruïneren. Een irreële angst weliswaar, ik heb in mijn ervaring met kappers veel meer teleurstelling meegemaakt dan zonder hen. Maar nog belangrijker is dan ook groepsdruk, iedereen doet het namelijk. Net als dagelijks douchen, nog zoiets: uit menig onderzoek(zie o.a. onderzoek NY Times) is al gebleken dat het simpelweg niet gezonder is, maar uit gewoonte blijven we het toch doen. We noemen mensen die het niet doen zelfs onhygiënisch, hoezo hypocriet? Oftewel we dringen elkaar gewoontes op die niet per se (of in dit geval: totaal niet) gezonder of beter zijn, gewoon omdat wij dat in het algemeen besloten hebben.
Dit is slechts een van de voorbeelden van de bekrompen, naïeve en oppervlakkige cultuur die momenteel heerst. Iedereen blijft binnen "the box" denken en iedereen die daarbuiten treedt wordt raar aangekeken. Wat kan ik soms toch een hekel hebben aan onze samenleving. En aan knipgrage kappers.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten