's Werelds populairste verslaving

Al meerdere keren heb ik aangekondigd iets over dit onderwerp te willen schrijven, maar eerlijk gezegd is het best beangstigend. Het voelt een beetje als de playstation van een gameverslaafde uit het raam gooien of de drankflessen van een alcoholist leeggieten in de gootsteen. Het is confronterend om zoiets dierbaars te bekritiseren, maar je denkt dat het goed voor ze is. Ookal zien ze dat zelf nog niet in of zullen ze dat misschien zelfs nooit doen.

Ik heb het over
's werelds populairste verslaving; godsdienstigheid. Oftewel: het  dienstig zijn aan een god. Want dat is het feitelijk; religieuzen maken de keuze om hun leven afhankelijk te maken van iets anders. Als ze iets willen dan wensen ze het, als ze iets hopen dan smeken ze erom en als er iets verkeerd gaat dan bidden ze voor verbetering. En eigenlijk is dat wel lekker makkelijk natuurlijk, de verantwoordelijkheid en het initiatief bij een ander leggen. Als het mislukt bid je gewoon nog een keer en wacht je net zo lang tot er iets verandert. Wat een lijdelijke toestand. Als de gemiddelde godsdienstige eens verantwoordelijkheid zou nemen voor zijn eigen leven zou het hem zoveel meer voldoening geven. Bijvoorbeeld door niet te smeken maar iets te veranderen, actief hopen in plaats van passief. En als er dan iets lukt dan hoef je god ook niet op je blote knietjes vijftig keer te bedanken, want dat is het ook: binnen de religies is een prestatie nooit honderd procent van jou, je moet de eer altijd delen met god. En ik begrijp dat het verslavend is om altijd een machtig en alwetend orgaan boven je te hebben, het is veilig en hoopgevend en de regels van het leven staan letterlijk voor je uitgeschreven. Net als het makkelijk is voor een alcoholist om nog even een glaasje te nemen als het wat slechter gaat of om als gamer nog even WoW te spelen, vluchtend in de hoop op verbetering. Maar het is nu tijd om het heft in eigen handen te nemen. De bal ligt bij jou en god gaat echt niet voor je scoren.