Vragen stellen beangstigt me over het algemeen niet zo. Er suizen er zoveel door mijn hoofd rond dat het er ook altijd wel van komt, uiteraard uit benieuwdheid naar de antwoorden. Natuurlijk zijn antwoorden niet altijd bevredigend of zelfs compleet irrelevant. Soms kunnen vragen anderen irriteren of vervelen, maar zolang het resultaat geeft is dat maar een klein offer.
Maar de meest enge vragen zijn degenen
waarop je het antwoord al weet, maar ze niet durft te stellen omdat je weet dat het uitspreken ervan dingen gaan veranderen. Omdat iedereen zich dan bewust wordt van de situatie en van daaruit gaat handelen. Dus soms laat ik de vraag dan liever in mijn hoofd wachten, zodat ik nog even kan genieten van situatie zoals hij (nog even)is.
Is dat dan ontkenning? Ik denk het niet, het is slechts een gebrek aan bevestiging. Ik weet het antwoord al en nog veel beter hoe ik het niet onder ogen hoef te zien. Of het wenselijk is, is een heel ander verhaal. Een beetje zoals de vraag of ik dit wel ga posten. Ik weet het het antwoord al, maar of het wenslijk is? Dat hoor ik gelukkig bijna nooit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten