Zeegezicht bij Les Saintes-Maries-de-la-Mer
 |
| Zeezicht bij Les Saintes-Maries-de-la-mer 1888 |
Zeegezicht bij Les Saintes-Maries-de-la-Mer
Zeegezicht bij Les Saintes-Maries-de-la-Mer
Zeegezicht bij Les Saintes-Maries-de-la-Mer
Als je er dicht genoeg bij staat lijken golven best lieflijk en begaanbaar,
maar op een afstand lijkt de zee plotseling toch een stuk minder zwem-proof. Het is bijzonder om ergens dichtbij te staan om kwaststreken te zien, rare gele kleuren en zelfs het zand dat op het schilderij is blijven plakken.
Soms lijken details juist zo mooi als het algehele beeld niet duidelijk is. Rare uitspattingen, korreltjes zand, ik kan er misschien wel heel lang naar blijven staren, in plaats van een paar meter achteruit te stappen en in 1 seconde kan zien hoe lang ik mijn tijd ermee verdoe. Een schilderij wordt niet mooier of beter als je er langer naar kijkt of dichterbij staat, het is wat het is en voordat jij het museum binnenkwam stond het al vast dat het een zee was, begaanbaar of niet. En net als met muziek, beïnvloedt wat andere mensen zeggen de waarde die je eraan hecht. Ook geloof ik dat als je maar lang genoeg luistert of kijkt je vanzelf het mooie kunt zien, smaak is beïnvloedbaar, dat sowieso. Net als dure schilderijen; die worden alleen zo waardevol, omdat het vaak besproken wordt en mensen erover horen. In het leven hangen er alleen geen beschrijvingsbordjes naast belevenissen met hoe waardevol of bijzonder ze zijn, maar soms moet je zelf een paar stappen afstand nemen om te zien waar je mee bezig bent. Dan is zo'n bordje waarschijnlijk al overbodig.
Zeegezicht bij Les Saintes-Maries-de-la-MeW
Zeegezicht bij Les Saintes-Maries-de-la-Mer
Geen opmerkingen:
Een reactie posten