Zink ik werkelijk naar het niveau van clichés bij gebrek aan nieuwe onderwerpen? Misschien een beetje. Toch wil ik graag weer proberen de andere kant van de clichés rondom het cliché te belichten, zoals het bestaansrecht. Dat heb je immers als je leeft, maar wanneer leef je? Als taalliefhebber gaat mijn voorkeur gelijk uit naar het woord "leeftijd" om dat te bepalen, in dat geval dus vanaf de dag dat je geboren bent. Toch moet ik toegeven dat ik wel degelijk geschoold ben en dat er dus ook leven bestaat voor de geboorte. Daar ga ik nu iets behoorlijk controversieels over zeggen, iedereen met een zwak hart is hierbij gewaarschuwd.
Toen ik een blinde darmontsteking had was er namelijk ook "leven" in mijn buik ontdekt; een hardnekkige bacterie die zo snel mogelijk met allerlei chemische middeltjes de dood in werd geholpen. Niemand kwam op voor die bacterie, terwijl hij slechts deed wat wij allemaal doen: in leven proberen te blijven. Nee, een bacterie is geen mens, maar veel minder dan een ongeboren baby is hij ook niet waard.
Leven en daarmee het verkrijgen van bestaansrecht worden naar mijn idee gevormd bij het contact met andere mensen in levende lijve, het creëren van herinneringen is daarbij cruciaal. Het schoppen in een buik is geen sociaal contact, bij mijn blinde darmbacterie heb ik nog veel flinkere pijnen gevoeld, maar toch ik heb nog diepere banden met mijn stinksloffen van 10 jaar terug. Herinneringen van een levend(geboren) wezen maken het mogelijk om gemist te worden in het leven van anderen.
Het is net als met blind geboren mensen; wat je nooit gehad hebt kun je ook niet missen. Ookal word je overal verteld wat je allemaal voor zicht zou missen, het is gewoonweg niet mogelijk om te weten watvoor geweldige toevoeging je niet ziet.
Zwangere vrouwen wordt zoveel aangepraat, wat betreft een prenatale band, dat ze het wel bijna moeten geloven. De prenatale band is wat mij betreft de bijbel van de zwangerschap; als je de boodschap maar vaak genoeg hoort en er genoeg in gelooft dan maakt het de zwangerschap een onvergetelijk mooie periode, terwijl het eigenlijk een fysieke hel is. Het geloof in het leven van je kind en het aangeprate geluk zorgen voor de ingebeelde band, die tot zoveel commotie leidt bij het verbreken ervan. Als de prenatale band een religie is dan is abortus de heiligschennis, de onvergeeflijke heidense daad. Helaas. Maar gelukkig zijn het brein en het vuur uitgevonden; het brein om het geloof in de religie te kunnen beëindigen door logisch na te denken en het vuur om al dat hierdoor zijn kracht verliest te kunnen verbranden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten