Hardlopen op een geblesseerde knie of een week zonder training naar de wedstrijd zondag? Naar college gaan of uitslapen en in bed op de laptop meekijken? Meer werken of meer studeren? Te laat komen met make-up of op tijd zijn zonder? Past deze studie bij me of wil ik dat alleen maar? Doe ik wat ik wil of die ik wat ik zou willen dat ik wil? Die laatste klinkt wel erg benard, maar dat is wel wat me de laatste tijd bezig houdt. Twijfel. Over alles eigenlijk. Zoveel dat ik er af en toe hoofdpijn van krijg(of dat komt door mijn nog steeds aanhoudende slaaptekort, dat is ook een optie). Bottom line is dat ik gewoon verward ben, een soort midlife of beter gezegd quarterlifecrisis. Dat is de beste benaming denk ik. Zoals je bij een midlifecrisis na je opleidingen en banen het gevoel hebt dat je nog niet alles bereikt hebt en dat je niet genoeg uit het leven haalt, zo heb ik het gevoel dat ik nu al de juiste beslissingen moet maken om het meeste en het meest passende uit mezelf te halen. Mijn passies. Ik heb namelijk het idee dat ik die links laat liggen. Terwijl ik mij uitsloof voor een van de meest oncreatieve studies ooit, ontwikkel het langzaam het idee dat ik mezelf en mijn idealen verraad. Alles waar ik altijd van heb genoten; schrijven, 5 akkoorden gitaar spelen, zingen(eigen liedjes), gedichten maken, schilderen(waarbij ik prefereer de verf op mijn eigen lichaam en/of kleren te mengen) en intens voelen lijken nog steeds op de tweede plek te staan. Misschien had ik ook wel te hoge verwachtingen na de middelbare school. In mijn belevingswereld zou ik uitvliegen, meevoerend op de stroom van mijn verlangens, naar een opleiding die ik verruimend zou vinden, die meer uit mezelf zou halen. Zoals debatteren, filosofie en kunst dat ooit met mij deden. Een dieptepunt is misschien een groot woord, maar voor een idealist in hart en nieren is het toch wel een kleine teleurstelling.
Waarom doe ik het dan nog steeds? Dat vraag ik mezelf ook regelmatig af. Het hangt samen met het verwachtingspatroon. Ouders, familie en vrienden verwachten dat geniaal ben of iets dergelijks. Dat ik afstudeer en succesvol jurist word. Ik weet alleen niet hoe ik die verwachting kapot moet maken, het voelt alsof ik delfts-blauw aardewerk kapot moet gooien en vervolgens op de scherven moet springen om zeker te zijn dat ik het echt goed vermorzeld heb. Maar zoals ik eerder zei; ik heb respect voor kunst, voor dingen waar een lange periode van hard werk, liefde en vertrouwen in is gestoken. Leren is misschien een sterke kant van mij, misschien zelfs sterker dan mijn creatieve kant. Maar creatief zijn voelt zo goed. Ik houd ervan als mensen mijn creativiteit bewonderen, als mensen zich verbazen over mijn woordkeuze in gedichten en liedjes, als mensen mijn kunstwerken begrijpen. Toen ik nog op de basisschool zat en er ooit een spel werd gedaan waarin mensen kaarten uit een stapeltje moesten trekken en vervolgens moesten vertellen op wie de inhoud het meest toepasselijk was, wees een jongen mij de tekst "Ik heb ideeën" toe. Misschien wel het mooiste compliment dat ik ooit heb gehad. Want dat is hoe ik hoop dat mensen mij zien, openminded, creatief en altijd op zoek naar het beste en het mooiste. Soms moet je tot het diepste van jezelf komen om te laten zien wat je hebt. En ik ben bereid daarheen te gaan. Hoe ik daar ga komen is alleen de vraag. De kernvraag, van mijn quarterlifecrisis.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten