Tot mijn spijt moet ik erkennen dat er vrij weinig is veranderd op het gebied van Uggs ten opzichte van mijn vorige post. Nog steeds sloffen er veelvoudig Uggs over de Nederlandse straten. Opnieuw zal ik deze aanhoudende trend proberen te analyseren.
De jeugdcultuur bestaat vaak uit twee soorten druk: om jezelf te onderscheiden en de geheel tegenstrijdige druk om bij een groep te horen. Uggs leken mij overduidelijk horen bij de drang om bij een groep horen. Het is namelijk allang geen mode meer, dit schoeisel is een statussymbool geworden. Het is de Mini Cooper onder de schoenen; belachelijk duur voor wat je er feitelijk voor terugkrijgt, alhoewel dat dan weer afhangt van hoeveel waarde je hecht aan een naam.
Deze langdurige populariteit lijkt haast wel een religie; iedereen die zich bekeert tot Uggslamisme krijgt spontaan de drang om het schapenwollen woord te verspreiden. Die boodschap is vaak eenzijdig; comfort en warmte. Geloven ze het zelf? Het comfort is slechts een dekmantel voor de immense verborgen groepsdrang. Dit alles leek mij dan ook een prachtige verklaring voor het onbreekbare Uggsfenomeen.
Totdat ik stuitte op iets dat mijn theorie lichtelijk deed wankelen. Ik spotte laatst Uggs in opvallende kleuren en bijzondere printjes en vormen. Draaien sommige Uggsdraagsters zich werkelijk naar de andere drang in de jeugdcultuur; onderscheid? Wat drijft zo'n sloffert tot een individuele onderscheidingsdrang? Het is de personificatie van een paradox, zo zou ik het willen noemen. Toch de status, maar geen versmelting met de groep.
Wat het gevolg van deze omslag is, durf ik niet te voorspellen. Begin 2011 hoopte ik al op de "downfall of the Ugg" en nu, anno 2012, durf ik er al niet meer van te dromen. Wat mij nog rest is een boodschap aan de individualistische Uggsdraagsters: Jullie zijn op het goede pad, het is oké om jezelf te laten zien. Status is ook op vele andere manieren te verkrijgen. Wrik jezelf los van de groepsdruk en start je eigen initiatieven. Samen kunnen we het realiseren: een Uggsloos 2013.
De jeugdcultuur bestaat vaak uit twee soorten druk: om jezelf te onderscheiden en de geheel tegenstrijdige druk om bij een groep te horen. Uggs leken mij overduidelijk horen bij de drang om bij een groep horen. Het is namelijk allang geen mode meer, dit schoeisel is een statussymbool geworden. Het is de Mini Cooper onder de schoenen; belachelijk duur voor wat je er feitelijk voor terugkrijgt, alhoewel dat dan weer afhangt van hoeveel waarde je hecht aan een naam.
Deze langdurige populariteit lijkt haast wel een religie; iedereen die zich bekeert tot Uggslamisme krijgt spontaan de drang om het schapenwollen woord te verspreiden. Die boodschap is vaak eenzijdig; comfort en warmte. Geloven ze het zelf? Het comfort is slechts een dekmantel voor de immense verborgen groepsdrang. Dit alles leek mij dan ook een prachtige verklaring voor het onbreekbare Uggsfenomeen.
Totdat ik stuitte op iets dat mijn theorie lichtelijk deed wankelen. Ik spotte laatst Uggs in opvallende kleuren en bijzondere printjes en vormen. Draaien sommige Uggsdraagsters zich werkelijk naar de andere drang in de jeugdcultuur; onderscheid? Wat drijft zo'n sloffert tot een individuele onderscheidingsdrang? Het is de personificatie van een paradox, zo zou ik het willen noemen. Toch de status, maar geen versmelting met de groep.
Wat het gevolg van deze omslag is, durf ik niet te voorspellen. Begin 2011 hoopte ik al op de "downfall of the Ugg" en nu, anno 2012, durf ik er al niet meer van te dromen. Wat mij nog rest is een boodschap aan de individualistische Uggsdraagsters: Jullie zijn op het goede pad, het is oké om jezelf te laten zien. Status is ook op vele andere manieren te verkrijgen. Wrik jezelf los van de groepsdruk en start je eigen initiatieven. Samen kunnen we het realiseren: een Uggsloos 2013. 