Alweer een tijdje geleden schreef ik een blog over de quote:
"If you don't know where you're going, any road will take you there"
Ik was er helemaal van overtuigd dat dit iets positiefs was, iets waardoor mijn onwetendheid en besluiteloosheid in mijn voordeel zouden werken. Nu, anderhalf jaar later, ben ik daar niet meer zo zeker van. Sinds ik laatst een mislukte studiekeuze heb gemaakt, durf ik nergens meer voor te gaan. Mijn vorige studie paste precies in het straatje van de quote; het kwam uit het niets op mijn pad en het voelde goed. Uiteindelijk bleek het niet te zijn wat ik ervan verwachtte. En juist dat het "goed voelde" is wat me me nu in de weg zit, bij alles wat goed voelt zet ik tegenwoordig vraagtekens. Voelt het echt goed, of wil ik dat het goed voelt? Waarom voelt het goed? Hoelang zal dit nog goed voelen? En ga zo maar door. Ook over mijn volgende opleiding lijk ik maar niet te kunnen besluiten.
Ik moet steeds meer nadenken over de quote. Als je niet weet waar je heen gaat, brengt elke weg je daar. Maar als ik niet weet waar ik heen ga, dan weet ik ook niet of het is waar ik heen wil gaan. Dus dan zal ik er wel komen, daar ben ik van overtuigd, maar of ik er wel tevreden of, nog belangrijker, gelukkig van word, dat is nog maar de vraag. Om echt te komen waar ik wil zal ik in ieder geval een richting moeten hebben, of op z'n minst richtingen waar ik niet heen wil, want van doelloos ronddwalen word je ook niet wijzer. Diep in mijn hart weet ik ook dat de beste beslissing is om gewoon iets te kiezen, zelfs als dit niet blijkt te zijn wat ik wil. Dan kan ik uiteindelijk, als ik weet waar ik ben, weer navigeren naar een andere richting waar ik wil zijn. Net zo lang tot die ene plek vind, waarvan ik niet weet dat ik er altijd al heen wilde. Totdat het zover is, zal ik proberen zo dicht mogelijk bij die plek te komen; In voor en tegenspoed, in ziekte en gezondheid, in armoede en rijkdom en tot de dood me stopt.
Lees verder...
"If you don't know where you're going, any road will take you there"
Ik was er helemaal van overtuigd dat dit iets positiefs was, iets waardoor mijn onwetendheid en besluiteloosheid in mijn voordeel zouden werken. Nu, anderhalf jaar later, ben ik daar niet meer zo zeker van. Sinds ik laatst een mislukte studiekeuze heb gemaakt, durf ik nergens meer voor te gaan. Mijn vorige studie paste precies in het straatje van de quote; het kwam uit het niets op mijn pad en het voelde goed. Uiteindelijk bleek het niet te zijn wat ik ervan verwachtte. En juist dat het "goed voelde" is wat me me nu in de weg zit, bij alles wat goed voelt zet ik tegenwoordig vraagtekens. Voelt het echt goed, of wil ik dat het goed voelt? Waarom voelt het goed? Hoelang zal dit nog goed voelen? En ga zo maar door. Ook over mijn volgende opleiding lijk ik maar niet te kunnen besluiten.
Ik moet steeds meer nadenken over de quote. Als je niet weet waar je heen gaat, brengt elke weg je daar. Maar als ik niet weet waar ik heen ga, dan weet ik ook niet of het is waar ik heen wil gaan. Dus dan zal ik er wel komen, daar ben ik van overtuigd, maar of ik er wel tevreden of, nog belangrijker, gelukkig van word, dat is nog maar de vraag. Om echt te komen waar ik wil zal ik in ieder geval een richting moeten hebben, of op z'n minst richtingen waar ik niet heen wil, want van doelloos ronddwalen word je ook niet wijzer. Diep in mijn hart weet ik ook dat de beste beslissing is om gewoon iets te kiezen, zelfs als dit niet blijkt te zijn wat ik wil. Dan kan ik uiteindelijk, als ik weet waar ik ben, weer navigeren naar een andere richting waar ik wil zijn. Net zo lang tot die ene plek vind, waarvan ik niet weet dat ik er altijd al heen wilde. Totdat het zover is, zal ik proberen zo dicht mogelijk bij die plek te komen; In voor en tegenspoed, in ziekte en gezondheid, in armoede en rijkdom en tot de dood me stopt.
