donderdag 6 oktober 2011

The heart before the head

Laatst trok ik 's ochtends een panty aan met een klein gaatje aan de voorkant, eigenlijk was het nogal voorspelbaar dat er een ladder in zou komen. Toch nam ik de tijd niet om een andere aan te trekken en haastte me naar mijn trein. Toen ik mijn fiets 5 minuten later in de stalling zette zag ik echter al langzaamaan steeds meer van mijn benen en minder van mijn panty. En ik was verbaasd en boos en gefrustreerd. Hoe kon dat nou? Later op de dag begreep ik niet waarom ik niet even de tijd had genomen om een andere panty aan te doen. Maargoed. Achteraf lijken dingen altijd zo logisch. Zo ook met mijn studie. Vandaag, eigenlijk gisteravond laat al, heb ik de knoop doorgehakt: ik stop ermee. Ik heb veel te veel gefocust op dingen die er niet toe deden; carrière, succes en "hoog opgeleid" zijn. Ik heb mijn hoofd boven mijn hart verkozen. Terwijl mijn hart fluisterend vroeg om creativiteit, schrijven en geluk, schreeuwde mijn hoofd om gezichtsbehoud en een bepaald toekomstbeeld dat achteraf geheel niet bij mij paste. Het klinkt zo logisch nu, net zo logisch als tegendeel eerst leek. Zoveel clichés heb ik genegeerd: volg je hart, kies voor wat je leuk vindt en nog vele anderen. Maar ik ben, met een kleine omweg, toch gekomen waar ik wilde zijn. Dat is het belangrijkste; je kan een verkeerde afslag nemen en dan duurt het misschien wat langer, maar zolang je maar niet van de kaart afrijdt komt alles goed. En zo voelt het nu ook; ondanks alle chaos van het regelen van de studiefinanciering, ov-chipkaart, studiegeld en voorbereiding, voel ik een soort druk wegvallen. Een opluchting; alsof mijn hart 5 weken onderwater heeft gelegen en nu naar boven komt en voor het eerst weer naar adem snakt. Mijn hart is weer levend: het is 1-0 voor mijn hoofd, maar mijn hart is klaar voor een comeback!

Toch nog een kleine note voor Steve Jobs, misschien ook een kleine inspiratie voor mijn beslissing, iemand die zijn passie geleefd heeft en de wereld heeft veranderd. Typend vanaf mijn Mac, gaat mijn hart uit naar zijn familie en vrienden.. The brains may have left, the heart goes on!
Lees verder...

dinsdag 4 oktober 2011

Quarterlife crisis

Hardlopen op een geblesseerde knie of een week zonder training naar de wedstrijd zondag? Naar college gaan of uitslapen en in bed op de laptop meekijken? Meer werken of meer studeren? Te laat komen met make-up of op tijd zijn zonder? Past deze studie bij me of wil ik dat alleen maar? Doe ik wat ik wil of die ik wat ik zou willen dat ik wil? Die laatste klinkt wel erg benard, maar dat is wel wat me de laatste tijd bezig houdt. Twijfel. Over alles eigenlijk. Zoveel dat ik er af en toe hoofdpijn van krijg(of dat komt door mijn nog steeds aanhoudende slaaptekort, dat is ook een optie). Bottom line is dat ik gewoon verward ben, een soort midlife of beter gezegd quarterlifecrisis. Dat is de beste benaming denk ik. Zoals je bij een midlifecrisis na je opleidingen en banen het gevoel hebt dat je nog niet alles bereikt hebt en dat je niet genoeg uit het leven haalt, zo heb ik het gevoel dat ik nu al de juiste beslissingen moet maken om het meeste en het meest passende uit mezelf te halen. Mijn passies. Ik heb namelijk het idee dat ik die links laat liggen. Terwijl ik mij uitsloof voor een van de meest oncreatieve studies ooit, ontwikkel het langzaam het idee dat ik mezelf en mijn idealen verraad. Alles waar ik altijd van heb genoten; schrijven, 5 akkoorden gitaar spelen, zingen(eigen liedjes), gedichten maken, schilderen(waarbij ik prefereer de verf op mijn eigen lichaam en/of kleren te mengen) en intens voelen lijken nog steeds op de tweede plek te staan. Misschien had ik ook wel te hoge verwachtingen na de middelbare school. In mijn belevingswereld zou ik uitvliegen, meevoerend op de stroom van mijn verlangens, naar een opleiding die ik verruimend zou vinden, die meer uit mezelf zou halen. Zoals debatteren, filosofie en kunst dat ooit met mij deden. Een dieptepunt is misschien een groot woord, maar voor een idealist in hart en nieren is het toch wel een kleine teleurstelling.
Waarom doe ik het dan nog steeds? Dat vraag ik mezelf ook regelmatig af. Het hangt samen met het verwachtingspatroon. Ouders, familie en vrienden verwachten dat geniaal ben of iets dergelijks. Dat ik afstudeer en succesvol jurist word. Ik weet alleen niet hoe ik die verwachting kapot moet maken, het voelt alsof ik delfts-blauw aardewerk kapot moet gooien en vervolgens op de scherven moet springen om zeker te zijn dat ik het echt goed vermorzeld heb. Maar zoals ik eerder zei; ik heb respect voor kunst, voor dingen waar een lange periode van hard werk, liefde en vertrouwen in is gestoken. Leren is misschien een sterke kant van mij, misschien zelfs sterker dan mijn creatieve kant. Maar creatief zijn voelt zo goed. Ik houd ervan als mensen mijn creativiteit bewonderen, als mensen zich verbazen over mijn woordkeuze in gedichten en liedjes, als mensen mijn kunstwerken begrijpen. Toen ik nog op de basisschool zat en er ooit een spel werd gedaan waarin mensen kaarten uit een stapeltje moesten trekken en vervolgens moesten vertellen op wie de inhoud het meest toepasselijk was, wees een jongen mij de tekst "Ik heb ideeën" toe. Misschien wel het mooiste compliment dat ik ooit heb gehad. Want dat is hoe ik hoop dat mensen mij zien, openminded, creatief en altijd op zoek naar het beste en het mooiste. Soms moet je tot het diepste van jezelf komen om te laten zien wat je hebt. En ik ben bereid daarheen te gaan. Hoe ik daar ga komen is alleen de vraag. De kernvraag, van mijn quarterlifecrisis.
Lees verder...