2010: een jaar van nieuwe hoop.

Je neemt altijd een risico als je schrijft over iets dat nog niet voltooid is; je schrijft tenslotte ook geen recensies over boeken die je niet hebt uitgelezen. Ten minste, dat is niet de bedoeling. Toch waag ik het erop dat er in deze laatste paar dagen van 2010 weinig relevants zal gebeuren en anders kan ik het altijd later nog aanpassen, heerlijk die technologie. Een boek dat uitgegeven is, verandert niet meer, tenzij je een vernieuwde uitgave maakt, maar die oudere uitgave blijft altijd in de wereld. Dat is een van de weinige voordelen een weblog; het verandert als jij dat wil. Niet dat iemand het leest, dat is dan weer een nadeel. Maar goed, laat ik bij het onderwerp blijven; 2010.
Dat er wereldrampen zijn gebeurd en dat we een belachelijk kabinet hebben, zal je niet ontgaan zijn en daar ga ik het dus ook niet overhebben. Daar hebben we immers genoeg andere media voor die dat veel beter kunnen vertellen. Mijn 2010 is dan wel niet zo groots en misschien ook wel niet zo interessant, maar het staat wel dichterbij de doorsnee individu. Ik heb geen olielek veroorzaakt, ik heb geen gedoogsteun gegeven aan het kabinet en ik heb ook geen deeltjesversneller. Helaas.
Toch is er in mijn leven genoeg gebeurd om 2010 een memorabel jaar te noemen. Ik begon dit jaar met een nieuwe start; een nieuwe school en nieuwe hoop. Mijn toewijding werd beloond; eindelijk ging mijn schoolwerk goed en eindelijk heb ik het gevoel weer terug gekregen dat ik ook werkelijk mijn eindexamen kan halen, zonder te doubleren. Maar niets kan perfect gaan en op sociaal vlak ontstond behoorlijk wat commotie. Het klinkt behoorlijk cliché maar toch: sommige mensen zijn niet te vertrouwen.
Dit alles heeft ertoe geleid dat ik me heb kunnen ontwikkelen; ik heb meer tijd voor tekeningen, gitaar spelen en schrijven. Ik denk echt dat 2010 me heeft laten groeien als persoon en dat ik er weer veel van heb geleerd dat ik mee zal nemen in 2011. Het jaar waarin ik hoop mijn eindexamen te halen, mijn rijbewijs te bemachtigen, veel goede vrienden weet te behouden en te gaan studeren. Ik kan bijna niet wachten tot het allemaal zover is, het zal zeker een van de beste jaren van mijn leven worden, maar tot dan zal ik blij zijn met wat 2010 me heeft gebracht en daaruit meenemen wat ik later kan gebruiken. 2010, een jaar nieuwe hoop.

Lees verder...

Zijn wij dom of zijn zij blind?

Is het de instelling van de jongeren die achteruit gaat of zijn het het de ogen van de oudere generatie? Dat vraag ik me weleens af, want ik moet je eerlijk zeggen, in mijn omgeving, die trouwens echt niet beperkt is tot hogeropgeleiden, ken ik geen mensen die de rest van de mensheid het leven zuur maken omdat ze daar plezier aan hebben. Natuurlijk, ze breken vast wel eens wat regels, wie niet? Wie kan ze dat kwalijk nemen; sommige slaan ook gewoonweg nergens op. Als jij wil blowen voor je achttien bent of wil drinken voor je zestiende, dan moet je dat kunnen doen in mijn ogen, het is jouw lichaam en jouw brein dat daarvoor kiest, niet de overheid. Als jij daardoor een jaar korter leeft, maar met die ervaringen een veel leukere jeugd hebt, waarom zou je het dan laten? Gezondheid en lang leven staan niet garant voor geluk. Natuurlijk werkt een goede gezondheid wel mee, maar het geeft geen garantie. En je moet jezelf ook niet in een coma brengen voordat je weet tot hoever je kan gaan, daar heb je je gezond verstand normaal gesproken voor en ik weet dat dat bij de een iets minder ver ontwikkeld is dan bij de ander, maar dat betekent niet dat je dan de maatschappij verpest. Want is de nieuwe generatie werkelijk opstandiger, minder gemotiveerd en arroganter? Als ik om me heen kijk kan ik met dat nauwelijks voorstellen. Als ik een column lees van een oud-klasgenoot, die zo prachtig schrijft dat ik pas aan het eind weer bij bewustzijn ben, dan kan ik me niet indenken dat hij de maatschappij zo heeft verpest dat hij minder studiefinanciering verdient. En toen ik een 16-jarige spreker hoorde op een conferentie van de Model United Nations die een stuk beter sprak dan de meeste Nederlandse politici zou ik de mensheid wel kunnen wreken voor hun vooroordelen over de jeugd. Er zo zijn er nog veel meer voorbeelden van jonge, getalenteerde mensen die ik ken, die niets liever willen dan een beetje respect en waardering voor wat zij doen en willen doen. Maar aan hen wordt niet gedacht als er weer eens jongeren hebben lopen rellen na een voetbalwedstrijd(wat ik überhaupt al absurd vind, maar dat is een ander verhaal) of als er een aflevering van "Oh Oh Cherso" wordt uitgezonden. Jammer dat de oude generatie zo bijziend is dat zij niet verder kan kijken dan dat wat er door de media wordt voorgeschoteld. Mijn mondhoeken krullen dan ook licht op als ik op een donderdagavond een commercial van de Pearle hoor; men kan een gratis oogtest laten doen.

Lees verder...